زبان و اخلاق ارتباطی در اندیشه مولانا
سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 100
فایل این مقاله در 8 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_IJEST-11-2_002
تاریخ نمایه سازی: 26 مرداد 1402
چکیده مقاله:
(مقاله مروری)
زمینه: «ارتباط» مفهمومی فراتر از ابزارها و سازکارهایی فنی و زبانی است. بالاترین سطح «ارتباط» از طریق «گفت وگو» با «دیالوگ» انجام میگیرد که در آن مفهوم مشترکی توسط طرفین گفت وگو خلق می شود. گفت وگو در مثنوی فرایندی است که با به کارگرفتن رمز، تمثیل، قصه و طنز، تعریف می شود. در این فرایند، زبان هم ابزار ارتباطی و هم ضد ارتباطی به حساب می آید. ارتباط از نظر مولانا «مخاطب محور» و «چند معنایی» است که با تاکید بر «اخلاق» و فهم فرازبانی و فرامکانی شکل می گیرد. در این تحقیق با انتخاب «تم اندیشهء عرفانی»، مضمون گفت وگو در مثنوی با تاکید بر قصه ها، روایت ها و مفاهیم زبانی و اخلاقی دنبال شده است. هدف از این مقاله فهم اخلاق و زبان ارتباط و گفت وگو در دنیای پر راز و رمز اندیشه مولانا است.
نتیجه گیری: در اندیشهء ارتباطی مولانا بافت فرهنگی و اجتماعی بر امکان و یا امتناع ارتباط اثر می گذارند، بنابراین «گفت وگو» به صورت پدیده ای فراتر از قیود زبانی و صورتهای ساختاری گاه با «زبان آوری» و گاه «در سکوت» شکل می گیرد. در واقع گفت وگو مقوله ای «چند معنایی، عارفانه و اخلاقی» است که حصول به آن مستلزم باور و عمل به «اخلاق گفت وگوست».
کلیدواژه ها:
: Communication ، Ethics of Conversation ، Mystical Language ، Rumi ، ارتباط ، گفت وگو ، دیالوگ ، اخلاق گفت وگو ، زبان عرفانی ، مولانا
نویسندگان
هادی خانیکی
دانشگاه علامه طباطبایی