الگوی مفهومی هماهنگی راهبردی بین تصمیم گیری اخلاقی و منابع انسانی با عملکرد

زمینه: هر چند هدف اصلی سازمان ها افزایش کارایی و کسب سود است ولی برای دستیابی به موفقیت و تضمین بقای خود، باید به احکام اخلاقی و انتظارات اجتماعی واکنش مناسب نشان دهند و اینگونه انتظارات را با اهداف اقتصادی سازمان تلفیق کنند تا دستیابی به اهداف والاتری را امکان پذیر سازند. از سوی دیگر، موفقیت سازمان مستلزم پیوند و هماهنگی مناسب بین سیاست ها و فرایندهای منابع انسانی با اهداف و راهبردها و نیز فرهنگ و ارزش های سازمانی است. در این میان هماهنگی میان راهبرد های تصمیم گیری اخلاقی و راهبرد منابع انسانی نیز می تواند آثار مثبتی بر عملکرد آن داشته باشد. روش کار: در این مطالعه ضمن مروری بر الگوهای ایجاد هماهنگی راهبردی تلاش شده بر مبنای نظریه نقاط مرجع راهبردی (SRP,S) یک الگوی راهبردی جهت هماهنگی مناسب بین روش های تصمیم گیری اخلاقی و راهبرد منابع انسانی جهت ارتقای عملکرد سازمان ارائه شود. بدین لحاظ ابتدا ضمن تعریف مفاهیم اخلاق، راهبرد منابع انسانی و فرهنگ، گونه های تصمیم گیری اخلاقی بررسی و با بهره گیری از دو نقطه مرجع توجه به داخل و خارج و کنترل کم و شدید گونه شناسی راهبردهای اخلاق، منابع انسانی و فرهنگ در یک ماتریس دو بعدی جانمایی، و پس از آن ارتباط این گونه ها با یکدیگر مشخص و مبنای هماهنگی قرار می گیرند. با انطباق و هماهنگی بین سه عنصر، مدل مفهومی ارائه می شود. یافته ها: بر مبنای مدل ارائه شده در این مطالعه هماهنگی بین هر یک از گونه های مختلف راهبرد تصمیم گیری اخلاقی، راهبرد منابع انسانی و راهبرد فرهنگ در یک سازمان می تواند به افزایش عملکرد آن منجر شود. نتیجه گیری: برای برقراری هماهنگی راهبردی می توان از سه راهبرد کلی استفاده کرد. الگوی عقلایی، الگوی طبیعی و الگوی همه جانبه یا نقاط مرجع راهبردی. سازمان ها می توانند با تعیین وضعیت موجود خود نسبت به نقاط مرجع راهبردی به انتخاب راهبرد مناسب اقدام نمایند.