ارزیابی خوانایی منابع آموزش به بیمار در زمینه بیماری دیابت موجود در مراکز بهداشتی درمانی شهر شیراز

مقدمه: منابع آموزش به بیماریکی از عوامل مهم در ارتقای سطح سواد سلامت بیماران دارای بیماری های مزمن نظیر دیابت است و با هدف توسعه مهارت های خودمراقبتی به کار می رود. این منابع زمانی چنین هدفی را برآورده می کند که برای مخاطبان آن ها قابل درک باشد. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی خوانایی منابع آموزشی منتشر شده در زمینه دیابت انجام شده است. روش ها: این پژوهش از نوع توصیفی با رویکرد تحلیل محتوا است. جامعه پژوهش را ۲۲ منبع آموزش به بیمار در زمینه بیماری دیابت موجود در مراکز بهداشتی درمانی شهر شیراز در سال ۱۳۹۱ تشکیل داد و خوانایی آن با استفاده از شاخص فلش دیانی سنجیده شد. در شاخص فلش دیانی میزان خوانایی عددی بین ۰ تا ۱۰۰ است. هرچه این عدد بزرگ تر باشد میزان خوانایی بالاتر است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی استفاده شد. نتایج:از ۲۲ منبع گردآوری شده، (۳۲%)۷ منبع الکترونیکی و (۶۸%)۱۵ منبع چاپی بود. میانگین خوانایی منابع ۲۲±۴۰ به دست آمد. این منابع مناسب افرادی است که سال های اول و دوم دانشگاه را گذرانده باشند. مقایسه میانگین این منابع نشان داد که منابع الکترونیکی نسبت به منابع چاپی خوانایی بیش تری دارند. نتیجه گیری: از آن جا که بیش تر منابع منتشر شده مناسب افرادی است که تحصیلات دانشگاهی داشته باشند و بالاتر از سطح سواد سلامت عموم مردم نوشته شده است، بنابراین تهیه کنندگان این منابع باید در تهیه منابعی ساده و قابل درک متناسب با همه افراد جامعه تلاش کنند.