هم نوایی دانشجویان پرستاری با محیط بالینی راهی برای نیل به تعلق پذیری: یک پژوهش کیفی

مقدمه: یکی از مهم ترین نیازهای دانشجویان به منظور برخورداری از عملکرد صحیح در محیط های یادگیری، نیاز به تعلق می باشد. تا زمانی که نیاز اساسی دانشجویان به امنیت و تعلق برآورده نشود، نیازهای سطوح بالاتر دارای اهمیت کم تری بوده و فرصت توجه به نیازهای بالاتر وجود نخواهد داشت. هدف پژوهش حاضر، ارائه منتخبی از یافته های پژوهشی است که با هدف بررسی تجارب تعلق پذیری دانشجویان پرستاری در محیط بالینی انجام گرفته است. در این مقاله یافته های مرتبط با درون مایه "هم نوایی با محیط بالینی " ارائه می گردد. روش ها: در این پژوهش پدیدارشناسی، ۱۰ نفر از دانشجویان کارشناسی دانشکده های پرستاری وابسته به دانشگاه علوم پزشکی لرستان به روش هدفمند انتخاب و مورد مصاحبه عمیق نیمه ساختار یافته قرار گرفتند. کلیه مصاحبه ها ضبط و سپس خط به خط دست نویس شد و در نهایت با استفاده از رویکرد جیورجی تحلیل گردید. نتایج: در رابطه با درون مایه "هم نوایی با محیط بالینی" به عنوان یکی از مضامین اصلی پژوهش، در مجموع ۳ طبقه و ۱۱ زیرطبقه استخراج شد: تطابق با محیط بالینی (زیرطبقات آن شامل پذیرش مقررات، شناخت محیط و تلاش در جهت سازگاری با محیط)، برقراری جو اطمینان بخش (زیرطبقات شامل محیط فیزیکی ایمن، محیط ایمن از نظر روانشناختی، محیط ایمن از نظر اجتماعی، بهبود تعاملات بین فردی) و تاثیر شبکه اجتماعی پرستاران (با زیر طبقات همتایان و کارکنان پرستاری، پرستاران به عنوان الگوی نقش، نقش کلیدی سرپرستار، نقش کلیدی مربی بالینی). نتیجه گیری: در راستای نیل به تعلق پذیری دانشجویان پرستاری در محیط بالینی، نیاز مبرم به تقویت تطابق و سازگاری دانشجویان با محیط بالینی و کسب آگاهی از محیط های بالینی و سیاست های آنها، کارکنان پرستاری مربوطه، برقراری جو بالینی مساعد توام با اعتماد، احساس امنیت و بهبود تعاملات بین فردی با در نظر گرفتن تاثیر شبکه اجتماعی پرستاران شامل همتایان، مربیان بالینی و کادر پرستاری احساس می شود.