جایگاه نظارت بالینی در آموزش پرستاران: مروری بر تعاریف و مدل ها

مقدمه: نظارت بالینی یکی از فعالیت های هسته ای در پرستاری است و به عنوان مکانیسمی برای ارتقای دانش و مهارت های حرفه ای پرستاران و عملکرد اثربخش یاد می شود. جهت به کارگیری نظارت بالینی در آموزش پرستاران، نیاز به شناخت کامل آن می باشد. هدف از این مقاله به تبیین جایگاه و الگوهای نظارت بالینی در آموزش پرستاران و بررسی چگونگی به کارگیری و اثرات نظارت بالینی در آموزش پرستاران می پردازد. روش ها: این مطالعه به صورت مرور سنتی متون انجام شد؛ بدین صورت که مقالات پایگاه های اینترنتی از قبیل pubmed و science direct و Scopus با کلید واژه های supervision ،Nursing Administration ، Nursing Education، Supervisory جستجو شد و ۴۷ مقاله و کتاب لاتین و مقالات فارسی در زمینه نظارت بالینی مورد مطالعه و استفاده قرار گرفت. نتایج: بر اساس مرور متون نظارت بالینی فرآیندی سیستماتیک و مداوم است که پرستاران ضمن دریافت مشاوره از ناظر یا فرد متبحر، عملکرد خود را بازنگری نموده و مهارت ها، دانش و استانداردهای مراقبت را توسعه و حفظ می نمایند. از طریق نظارت بالینی، نیازهای آموزشی پرستاران مشخص می گردد و ضمن شناخت نقاط قوت و ضعف آموزش ها، یادگیری پرستاران جهت دار و هدف مند می گردد. نتیجه گیری: بر اساس یافته ها نظارت بالینی فرآیندی رسمی و دارای پتانسیل حمایتی و آموزشی با عملکردهای متفاوت جهت آموزش پرستاران می باشد که می تواند در آموزش پرستاری به خصوص سال های آخر تحصیل و یا طی شروع کار و بدو خدمت کمک کننده باشد