آمادگی دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان برای یادگیری بین حرفه ای

مقدمه: اعتقاد به افزایش اثربخشی خدمات سلامتی از طریق مشارکت و کار تیمی منجر به تاکید روز افزون بر لزوم آماده کردن تمام دانشجویان حرفه های بهداشت و درمان از طریق یادگیری بین حرفه ای شده است. لذا هدف از این مطالعه بررسی آمادگی دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان برای یادگیری بین حرفه ای و نیز تعیین ارتباط آن با برخی متغیرهای زمینه ای است. روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی و مقطعی است. زمان انجام مطالعه سال ۹۰-۱۳۸۹ بود. جامعه پژوهش شامل دانشجویان تحصیلات تکمیلی رشته های مختلف دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بود. نمونه ها با بهره گیری از روش آسان انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها نیز پرسشنامه آمادگی برای یادگیری بین حرفه ای (RIPLS) بود. نتایج: تعداد ۲۰۰ نفر پرسشنامه را پر کردند و داده های ۱۸۳ پرسشنامه تحلیل شد. از این تعداد ۷/۲۵ درصد در رشته پرستاری، ۶/۴۸ درصد در رشته پزشکی و ۲۴ درصد نیز در سایر رشته های علوم سلامت مشغول به تحصیل بودند. میانگین (انحراف معیار) امتیاز آمادگی دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان برای یادگیری بین حرفه ای ۴۷/۷۰ (۳۴/۵) به دست آمد. میانگین (انحراف معیار) امتیاز برای رشته پرستاری برابر ۱/۷۲ (۹۱/۴)، برای رشته های پزشکی برابر ۸۳/۶۹ (۵۸/۵) و برای سایر رشته های علوم سلامتی برابر (۸۵/۴) ۲۵/۷۰ به دست آمد. همچنین ارتباط بین متغیر آمادگی برای یادگیری بین حرفه ای و هیچ کدام از متغیرهای سن، جنسیت، سابقه شرکت در برنامه های یادگیری اشتراکی، سابقه کار بالینی، سابقه تدریس، مقطع تحصیلی و رشته تحصیلی معنادار نبود. نتیجه گیری: نظر به آمادگی بالاتر از متوسط (میانگین امتیاز) در دانشجویان تحصیلات تکمیلی، توسعه فرصت های یادگیری بین حرفه ای پیشنهاد می گردد. عدم مشاهده رابطه معنادار بین متغیر آمادگی دانشجویان و متغیرهای زمینه ای، حاکی از فراگیر بودن و مواجهه با حداقل محدودیت ها در اجرای این رویکرد است. هر چند پژوهش های آتی برای بررسی قابلیت اجرایی و عوامل موثر بر آن پیشنهاد می گردد.