عوامل استرس زای آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان پرستاری، مامایی و اتاق عمل دانشگاه علوم پزشکی کردستان

مقدمه: برای بهبود و ارتقای کیفیت آموزش بالینی، بررسی و مدیریت عوامل استرس زای آموزشی ضروری است. این پژوهش با هدف بررسی عوامل استرس زای آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان پرستاری، مامایی و اتاق عمل دانشگاه علوم پزشکی کردستان در سال ۱۳۸۹ انجام شد. روش ها: در یک پژوهش توصیفی، نمونه ۲۳۰ نفری از دانشجویان رشته های پرستاری، مامایی و اتاق عمل دانشگاه علوم پزشکی کردستان به صورت سرشماری انتخاب شدند. این افراد که حداقل یک واحد کارآموزی بالینی را گذرانده بودند به پرسشنامه محقق ساخته در مورد عوامل استرس زا در آموزش بالینی پاسخ دادند. میانگین نمره هر حیطه از عوامل استرس زا( شامل حیطه های ارتباط بین فردی، تجارب تحقیرآمیز، محیط آموزشی، تجربیات بالینی، و احساسات ناخوشایند) بر مبنای ۱ تا ۵ محاسبه شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون آنالیز واریانس و آزمون توکی) استفاده شد. نتایج: بیشترین میزان استرس در حیطه های پنج گانه مربوط به دانشجویان گروه مامایی با میانگین ۴۵/.±۵۲/۳ و بیشترین حیطه تنش زا مربوط به حیطه احساسات ناخوشایند ۷۵/.±۶۱/۳ بود. بعد از آن در گروه پرستاری بالاترین حیطه تنش زا مربوط به حیطه محیط آموزشی با میانگین ۸۲/.±۳۴/۳ و در گروه اتاق عمل مهم ترین حیطه تنش زا احساسات ناخوشایند ۸۶/۰±۲۹/۳ بود. نتایج مقایسه عوامل تنش زای آموزش بالینی در گروه های مورد پژوهش با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه نشانگر تفاوت معنادار در همه حیطه ها به جز حیطه تجارب تحقیرآمیز بود. به طور کلی آزمون آماری توکی تفاوت معناداری بین گروه های مامایی با اتاق عمل از نظر عوامل استرس زای بالینی را نشان داد. نتیجه گیری: در فرآیندهای آموزش بالینی، دانشجویان رشته های مختلف علوم پزشکی در معرض عوامل تنش زای زیادی قرار داشته و تعیین این عوامل می تواند نقش مهمی در جهت کاهش میزان تنش آنان ایفا نماید و با توجه به آن که حیطه احساسات ناخوشایند استرس زاترین عامل تنش زا در این مطالعه بود توجه به این امر و تبیین ابعاد مختلف آن و ارائه راه کارهایی در این زمینه ضروری می باشد.