سخنرانی یا آموزش مبتنی بر حل مساله: مقایسه دو روش آموزشی بر پیشرفت تحصیلی و یادداری دانشجویان پرستاری در درس کودکان

مقدمه: مدرسین پرستاری در تلاشند تا با بکارگیری شیوه های آموزشی مناسب، یادگیری موثر دانشجویان را تسهیل و یادداری آنان را ارتقا بخشند. این پژوهش با هدف مقایسه دو شیوه آموزش حل مساله و سخنرانی در پیشرفت تحصیلی و یادداری دانشجویان در درس کودکان انجام گرفت. روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی است که در آن دو شیوه آموزشی حل مساله و سخنرانی با یکدیگر مقایسه شده اند. جامعه پژوهش شامل ۵۶ دانشجویان کارشناسی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تبریز در دو نیمسال تحصیلی بود که واحد درس کودکان را انتخاب نموده بودند. برای کلیه دانشجویان درس دو واحدی کودکان به شیوه یادگیری مبتنی بر حل مساله و سخنرانی هر یک در حد یک واحد درسی به صورت متوالی تدریس و سپس پیشرفت تحصیلی و یادداری دانشجویان مورد بررسی قرار گرفت. نتایج با استفاده از آمار توصیفی و آزمون t زوج تجزیه و تحلیل گردید. نتایج: میانگین نمرات گروه های سخنرانی و حل مساله به ترتیب در پیش آزمون ۱/۲±۴/۵ و ۴±۲/۹ و پس آزمون ۸۲/۲±۱۰ و ۶۱/۲±۶۳/۱۳ و یادداری ۴/۲±۰۸/۱۵ و ۲/۲±۱۷ بوده، در هر دو شیوه سخنرانی و آموزشی حل مساله افزایش یافته بود. میانگین تفاضل نمرات بین پیش آزمون و پس آزمون در دو شیوه آموزشی اختلاف معنا داری وجود نداشت. ولی میانگین تفاضل نمرات پس آزمون- یادداری اختلاف معناداری در دو شیوه آموزشی وجود داشت به طوری که در روش سخنرانی این اختلاف بیشتر بود. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد که سخنرانی جایگاه خود را به عنوان یک شیوه آموزشی معتبر و رایج در آموزش عالی حفظ نموده است و یادگیری مبتنی بر حل مساله می تواند همراه با آن در پیشرفت تحصیلی و یادداری دانشجویان موثر واقع شود. علاوه بر این شیوه یادگیری مبتنی بر حل مساله در درس کودکان دانشجویان پرستاری قابلیت اجرایی دارد و اهداف آموزشی را تحقق می بخشد.