تاثیر تدریس به روش سخنرانی و سخنرانی همراه با یادگیری مبتنی بر مساله بر خودکارآمدی دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد نجف آباد سال ۸۸-۸۷

مقدمه: خودکارآمدی در به کارگیری دانش و مهارت های علمی و حرفه ای نقش مهمی دارد. روش های آموزشی می توانند مهارت های مختلفی از جمله ظرفیت های تصمیم گیری را توسعه دهند. هدف از این پژوهش تعیین تاثیر تدریس به روش سخنرانی و سخنرانی همراه با یادگیری مبتنی بر مساله (Problem based Learning) بر خودکارآمدی دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد در سال تحصیلی ۸۸-۱۳۸۷بود. روش ها: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی است که نمونه آن را ۴۴ نفر از دانشجویان پرستاری ورودی سال۱۳۸۵ دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد تشکیل می داد که با روش نمونه گیری غیراحتمالی انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه ۲۲ نفره تجربی و شاهد تقسیم شدند. ابزار گرد آوری داده، ویراست ایرانی پرسشنامه استاندارد خودکارآمدی (Generalized self Efficacy) (GSE۱۰) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با محاسبه میانگین و انحراف معیار و مقایسه ها با آزمون t زوج و مستقل، توسط نرم افزار SPSS ویرایش ۱۵ انجام شد. نتایج: در گروه سخنرانی میانگین نمره خودکارآمدی به طور معنادار افزایش یافت (۰۰۴/۰>P). در گروه PBL نیز میانگین نمره خودکارآمدی به طور معنادار افزایش یافت (۰۰۱/۰>P). هر چند میانگین نمره بعد از آموزش در گروه PBL بیشتر از گروه سخنرانی بود، اما اختلاف میانگین نمره قبل و بعد از آموزش در دو گروه تفاوت معنادار نداشت. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که آموزش های موثر می تواند خودکارآمدی دانشجو در جهت اجرای عملکرد مرتبط را ارتقا دهد. با توجه به میانگین بالاتر آموزش حل مساله پیشنهاد می گردد دست اندرکاران آموزش در برنامه درسی مقاطع دانشگاهی به این روش آموزشی توجه بیشتری نمایند.