تاثیر آموزش مهارت های ارتباطی به شیوه بازخورد ویدئویی بر قابلیت بالینی کارورزان

مقدمه: با وجود توافق کلی بر مفید بودن آموزش مهارت های ارتباطی، چالش های روش شناختی در زمینه روش آموزش این مهارت ها وجود دارد. این مطالعه به منظور مقایسه تاثیر آموزش مهارت های ارتباطی به روش بازخورد ویدئویی بر بهبود قابلیت بالینی با روش مرسوم سخنرانی انجام گرفته است. روش ها: این مطالعه از نوع نیمه تجربی، آینده نگر و دو سو کور در سال ۱۳۸۴ در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بر روی دو گروه ۲۰ نفری از کارورزان انجام شد. هر دو گروه ابتدا آموزش به روش سخنرانی دیدند و بلافاصله از آنها امتحان OSLER (Objective Structured Long Examination Record) به عمل آمد. سپس برای گروه تجربی گارگاه بازخورد ویدئویی اجرا شد و دو ماه بعد برای هر دو گروه همان امتحان اجرا شد. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های من- ویتنی و ویل کاکسون و مجذور کای تحلیل گردید. نتایج: دو گروه از نظر جنس، سن و ماه کارورزی تفاوت آماری معنی دار نداشتند. نمرات OSLER-I در هر دو گروه تفاوتی معنی دار نداشت، ولی تفاوت نمرات OSLER-II معنی دار بود. تفاوت نمرات OSLER-I با OSLER-II در گروه تجربی معنی دار و در گروه شاهد بدون معنی بود. مهارت در گرفتن شرح حال، انجام معاینه فیزیکی و تشخیص و درمان در گروه تجربی، قبل و بعد از شرکت در کارگاه تفاوت معنی دار داشت. نتیجه گیری: آموزش مهارت های ارتباطی به روش بازخورد ویدئویی سبب ارتقای توانایی کارورزان در گرفتن شرح حال، انجام معاینه فیزیکی و افزایش صحت تشخیص و درمان می شود. ضمن تاکید بر لزوم آموزش مهارت های ارتباطی، روش باز خورد ویدئویی می تواند به عنوان یک روش آموزشی مورد توجه قرار گیرد.