ارزیابی عرصه های آموزش بالینی از دیدگاه مربیان پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال ۱۳۸۵

مقدمه: ارتقای کیفیت آموزش بالینی مستلزم بررسی مستمر وضعیت موجود عرصه های آموزش بالینی، شناخت نقاط قوت و اصلاح نقاط ضعف است. هدف از این مطالعه، ارزیابی عرصه های آموزش بالینی دانشکده پرستاری و مامایی از دیدگاه مدرسان این دانشکده بود. روش ها: این بررسی، توصیفی از وضعیت موجود در عرصه های آموزش بالینی است که در نیم سال دوم سال تحصیلی ۸۴-۸۳ در دانشکده پرستاری و مامایی تبریز انجام گرفت. جامعه پژوهش مدرسان بالینی دانشکده پرستاری بودند که به روش سرشماری در طی ۴ جلسه ای که با اعضای گروه های مختلف داخلی و جراحی، مامایی، کودکان، بهداشت و روان پرستاری گذاشته شد، انتخاب گردیدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای مشتمل بر دو بخش: مشخصات دموگرافیک مدرسان بالینی، و ویژگی های عرصه آموزش بالینی که شامل ۵ قسمت ویژگی های برنامه مدون آموزش در عرصه، عرصه های یادگیری مناسب، شیوه آموزش، شیوه ارزیابی امتحان و سایر شاخص ها بود. نتایج: مدرسان بالینی گروه های آموزشی کودکان (۲/۵۴ درصد)، داخلی- جراحی (۸/۴۳ درصد)، گروه مامایی (۶/۶۱ درصد) و گروه بهداشت و روان پرستاری (۵/۵۷ درصد) را خوب و عالی ارزیابی کردند. عرصه های آموزش بالینی از نظر «برنامه مدون» با ۹/۷۴ درصد خوب و عالی توصیف شد. اهداف درس در اولین روز کار بالینی و آموزش، و ارائه منابع یادگیری مطابق با منابع اعلام شده از طرف وزارت متبوع، از نقاط قوت مربوط به این بعد بودند. جایگاه مناسب دانشجویان و اساتید پرستاری در عرصه و همچنین کم رنگ بودن نقش گروه آموزشی در مدیریت عرصه آموزشی از نقاط ضعف مربوط به این بعد بود. نتیجه گیری: گرچه برخی از ابعاد عرصه های آموزش بالینی خوب و عالی است، اما تقویت جنبه های مثبت و اصلاح نقائص می تواند گامی موثر در راستای ارتقای کیفیت آموزش بالینی باشد و با ارزیابی های مکرر عرصه های بالینی و مقایسه وضعیت موجود با وضعیت قبل و یا بعد نقاط ضعف و قوت موثر در آموزش بالینی شناسایی گردد.