نگاهی متفاوت به قابلیت امکان اعمال عقود تشریفاتی در قالب شرط نتیجه
محل انتشار: دوفصلنامه آموزه های فقه مدنی، دوره: 7، شماره: 11
سال انتشار: 1394
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 128
فایل این مقاله در 28 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_MADA-7-11_008
تاریخ نمایه سازی: 26 مرداد 1402
چکیده مقاله:
اصل رضایی بودن عقود، استثنائاتی دارد که آن ها را عقود تشریفاتی می نامند. بیشتر حقوق دانان معتقدند که این اعمال به علت عدم حصول به نفس اشتراط، در قالب شرط نتیجه امکان پذیر نیستند. در جستار حاضر به این موضوع پرداخته می شود که ضرورت ندارد شرط نتیجه به نفس اشتراط حاصل شود و یا دست کم لازم نیست که مسبب و نتیجه آن اعمال به نفس اشتراط حاصل شود بلکه حتی اگر مقتضی آن عمل حقوقی هم ایجاد شود کافی است. برای این مدعا می توان به دلایلی استناد جست؛ از قبیل دلالت اقتضا و مفهوم مخالف ماده ۲۳۶ قانون مدنی و همچنین شرط نتیجه معلق که قانون گذار مدنی در ماده ۱۱۱۹ و موادی دیگر پذیرفته است. از آثار آن می توان به ایجاد نوعی حق عینی برای مشروط له به نفس اشتراط، و همچنین ایجاد تکلیفی به لحاظ رفع مانع (ایجاد سبب خاص) به عهده مشروط علیه برشمرد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
عباس باقری
استادیار دانشگاه پیام نور
جمشید شیری
دانشجوی دکتری حقوق خصوصی دانشگاه خوارزمی تهران
مهدی سخنور
دانشجوی دکتری حقوق خصوصی دانشگاه شیراز