درمان های طبیعی الیگومنوره بر اساس طب ایرانی
سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 230
فایل این مقاله در 12 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_IJOGI-21-0_006
تاریخ نمایه سازی: 28 مرداد 1402
چکیده مقاله:
مقدمه: الیگومنوره، یکی از شایع ترین اختلالات قاعدگی است که به صورت افزایش فواصل قاعدگی تعریف می شود. این اختلال رو به افزایش به دلیل عوارضی مانند خونریزی رحمی غیرطبیعی، ناباروری، هیرسوتیسم و عواقب روانی- اجتماعی متعاقب آنها باعث کاهش کیفیت زندگی زنان سنین باروری میشود. با توجه به عوارض داروهای هورمونی که درمان رایج این اختلال می باشد، ضرورت استفاده از روش های درمانی مکمل مطرح می شود، لذا مطالعه مروری حاضر با هدف بررسی راهکارهای درمانی طب ایرانی انجام شد. روش کار: در این مطالعه مروری، منابع اصلی طب ایرانی با استفاده از واژگان مترادف الیگومنوره مانند احتباس طمث، حبس حیض، کاهش و قطع قاعدگی بررسی شد. برای یافتن مطالعات جدید نیز پایگاههای اطلاعاتی مانند Google Scholar، PubMed و ISI با کلیدواژگان Oligomenorrhea، Amenorrhea، PCOS، Persian Medicine و Traditional Medicine جستجو و نتایج حاصل مقایسه شدند. یافتهها: در منابع طب ایرانی، الیگومنوره با تعبیر "احتباس طمث" آمده است. رویکردهای درمانی احتباس طمث، مانند سایر درمان ها در طب ایرانی، در گام اول شامل اصلاح سبک زندگی، اصلاح الگوی غذایی، تنظیم خواب و بیداری، ورزش و استحمام می باشد. گام دوم شامل: مصرف گیاهان دارویی قاعده آور است که اغلب فیتواستروژن محسوب می شوند. این گیاهان به اشکال مختلف (قرص، جوشانده، دمنوش، شیاف واژینال، دوش واژینال، ضماد، آبزن و ...) تجویز میشوند. در گام سوم، اعمال یداوی مانند حجامت و فصد نیز به عنوان یک روش درمانی توصیه شده است. نتیجهگیری: با توجه به اثبات اثربخشی تعدادی از این درمان ها در مطالعات جدید مانند گیاه پنج انگشت، پونه و رازیانه انجام مطالعات بالینی بیشتر بر مبنای درمان های طب ایرانی در کنار طب رایج، جهت درمان الیگومنوره توصیه می شود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
فرنوش فلاحت
دانشجوی دکترای تخصصی طب ایرانی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده طب ایرانی و مکمل، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
ماندانا توکلی
استادیار گروه طب ایرانی، دانشکده طب ایرانی و مکمل، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
روشنک مکبری نژاد
استادیار گروه طب ایرانی، دانشکده طب سنتی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران.
صدیقه آیتی
استاد گروه زنان و مامایی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
زهره فیض آبادی
استادیار گروه طب ایرانی، دانشکده طب ایرانی و مکمل، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :