تاثیر انجام فعالیت هوازی در زمانهای متفاوت بر بیان ژن PGC-۱α در کبد موش های مبتلا به دیابت نوع ۲

هدف از پژوهش حاضر بررسی آثر تمرین هوازی بر میزان بیان ژن PGC-۱α در زمان های مختلف تمرین در کبدموش های مبتلا به دیابت نوع ۲ بود. در تحقیق تجربی حاضر.۳۰ سر موش آزمایشگاهی نر بالغ نژاد NMRI به منظورانجام پژوهش از مرکز پرورش حیوانات آزمایشگاهی با میانگین وزنی ۲۵ تا ۳۰ گرم از دانشگاه علوم پزشکی جندیشاپور اهواز خریداری شد. نمونه ها در دما و رطوبت مطلوب آزمایشگاهی و چرخه ۱۲ ساعت تاریکی و ۱۲ ساعتروشنایی شبانه روزی نگهداری شدند.پس از انتقال به آزمایشگاه و القا دیابت، موش های دیابتی شده، تصادفی درچهار گروه (هر گروه ۵ سر) (کنترل دیابتی فاز روشنایی، کنترل دیابتی فاز تاریکی، تمرین دیابتی فاز روشنایی،تمرین دیابتی فاز تاریکی گروه بندی شدند. و دو گروه موش سالم (هر گروه ۵ سر) (کنترل سالم فاز روشنایی، کنترلسالم فاز تاریکی تقسم شدند.موش های گروه کنترل در دو نوبت صبح و شب به صورت بی تحرک در قفس مانده و درطول هشت هفته ای هیچ گونه برنامه تمرینی نداشتند. در حالی که موش های گروه تمرین (صبح و شب) پس ازیک هفته دوره سازگاری با تمرین. برنامه هشت هفته ای تمرین هوازی شامل دویدن روی تردمیل را اجرا کردند. درپایان آخرین جلسه تمربن. بعد از ۴۸ ساعت موش های گروه ازمایشگاهی شامل تمرینی دیابتی، کنترل دیابتی و سالمبا تزربق درون صفاقی کتامین وزابلازین برای انجام کارهای آزمایشگاهی بیهوش شدند. به منظور تجزبه و تحلیلآماری، برای بررسی نرمال بودن داده ها از آزمون شاپیروویلک و سپس برای ارزبابی تاثیر عوامل زمان تمرین در فازروشنایی /تاربکی با استفاده از آزمون آنالیز واربانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی برای مقایسه میانگین متغیرهایگوناگون بین گروه های موردمطالعه استفاده شد. نتایج یافته ها. افزایش معنی داری در بیان ژن PGC-۱α در هردوگروه تمربن نسبت به گروه کنترل و به میزان بیشتر در گروه تمرین در شب باسطح معنی داری ۰/۰۵ < P نشاندادند. نتایج این تحقیق نشان می دهد فعالیت ورزشی هوازی خضوصا در زمان شب می تواند سبب افزایش بیان ژن PGC-۱α در کبد موش های دیابتی شود. و با توجه به نقش آن در بیوژنز میتوکندری ها احتمالا سبب افزایش تعداد میتوکندری ها و بهبود در متابولیسم گلوکز و چربی در کبد موش های مبتلا به دیابت نوع ۲ شود.