مقایسه نتایج روش hCG با دوز کم به اضافه آگونیست GnRH و hCG تنها با دوز استاندارد در سیکل های IUI با پروتکل های آنتاگونیست

مقدمه: یکی از مراحل مهم در موفقیت تکنیک های کمک باروری، تحریک موثر فولیکول های تخمدان و القاء مناسب تخمک گذاری می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر استفاده از روش hCG با دوز کم به اضافه آگونیست هورمون آزاد کننده گنادوتروپین (GnRH) بر روی القاء تخمک گذاری و مقایسه آن با روش hCG تنها با دوز استاندارد در تکنیک IUI با پروتکل آنتاگونیست انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال ۹۱-۱۳۹۰ بر روی ۱۰۰ زوج نابارور مراجعه کننده به مرکز تحقیقات ناباروری دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد انجام شد. زنان نابارور ۱۸ تا ۳۵ ساله که تحت درمان با پروتکل آنتاگونیست قرار گرفته بودند، پس از رسیدن حداقل ۳ فولیکول به ۱۸ میلی متر، به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. به یک گروه، hCG با دوز کم (۲۵۰۰ واحد) به اضافه آگونیست GnRH (۲/۰ میلی گرم تریپتورلین) و به گروه بعدی hCG تنها (۱۰۰۰۰ واحد) به صورت عضلانی تزریق شد. در هر دو گروه، ۳۶-۳۴ ساعت پس از تزریق، IUI انجام شد. داده ها پس از گردآوری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه ۵/۱۱) و آزمون های کای اسکوئر و تی دانشجویی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: بیماران از نظر ضخامت آندومتر، میزان استرادیول در روز تزریق hCG و تعداد آمپول های گنادوتروپین مصرف شده تفاوتی نداشتند (۱/۰=p). سندرم تخمدان تحریک شده در گروه hCG تنها، بیشتر بروز کرد ولی این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود (۱/۰=p). بارداری شیمیایی در گروه آگونیست GnRH بالاتر بود (۰۳/۰=p)، و دو گروه از نظر بارداری کلینیکی اختلاف معناداری نداشتند (۰۷/۰=p). نتیجه گیری: روش hCG با دوز کم به اضافه اگونیست GnRH، می تواند یک روش خوب و حتی جایگزین روش های استاندارد HCG در تحریک تخمک گذاری در پروتکل های آنتاگونیست محسوب شود.