اثر ایندومتاسین در کاهش حجم مایع آمنیوتیک در پلی هیدرآمنیوس متوسط و شدید

مقدمه: پلی هیدر آمنیوس متوسط و شدید با عوارض متعدد جنینی و مادری همراه است. در چند مطالعه در سایر کشورها استفاده از ایندومتاسین در درمان پلی هیدرآمنیوس متوسط و شدید پیشنهاد شده است، لیکن تاکنون مطالعه ای در این زمینه در کشور ما انجام نشده است. به همین دلیل این مطالعه با هدف تعیین تاثیر داروی ایندومتاسین در درمان پلی هیدرآمنیوس متوسط و شدید انجام گرفت.   روش کار: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی در سال ۱۳۸۵ بر ۴۰ زن باردار مراجعه کننده به بیمارستان فاطمیه همدان با سن حاملگی بین ۲۲-۳۰ هفته با پلی هیدرآمنیوس متوسط و شدید که طبق بررسی های انجام شده مبتلا به دیابت نبودند و وجود هر گونه ناهنجاری آشکار جنینی با سونوگرافی در آنان رد شده بود، انجام گرفت. بیماران به طور تصادفی در دو گروه کنترل ومورد تخصیص یافتند. گروه آزمایش تحت درمان با ایندومتاسین با میزان ۵/۱ میلی گرم به ازای هرکیلوگرم به مدت ۲ هفته قرار گرفته و گروه کنترل فقط تحت نظر قرار گرفتند و در صورت بروز زجر تنفسی یا درد شکم بستری شدند. بیماران گروه مورد در طی استفاده از دارو از نظر عوارض جانبی بررسی شدند. ۲ هفته و ۴ هفته بعد از درمان، سونوگرافی از نظر شاخص مایع آمنیوتیک تکرار شد. بیماران هر دو گروه تا پایان بارداری پیگیری شدند و نوزادان بعد از تولد هم از نظر PDA مقاوم بررسی گردیدند. مشخصات فردی ، طول مدت حاملگی، آپگار و سایر عوارض در پرسشنامه ثبت و داده های به دست آمده توسط نرم افزار SPSS با استفاده از آمار توصیفی ، جداول توزیع فراوانی وآزمونهای تی، آنوا ومن ویتنی پردازش شد. سطح معنی داری در آزمونهای مذکور P<۰.۰۵ در نظر گرفته شد.   نتایج: میانگین طول مدت حاملگی در گروه آزمایش ۳۳/۱± ۳۸ و در گروه کنترل ۹۳/۲±۳۴هفته بود که از نظر آماری این اختلاف معنی دار بود (۰۰۰/۰P=). اندکس مایع آمنیوتیک سیر نزولی از ۵۴/۳±۲/۲۴ سانتی متر به ۳۶/۲±۱۵/۱۷ سانتی متر در چهار هفته بعد از درمان داشت. آپگار نوزادان بالاتر از گروه کنترل بود و ایندومتاسین عارضه جانبی مادری و جنینی نداشت.   نتیجه گیری: این بررسی نشان داد که میزان موفقیت در گروه درمان ۱۰۰ درصد بود. میانگین طول مدت حاملگی در گروه آزمایش طولانی تر، اندکس مایع آمنیوتیک سیر نزولی و آپگار نوزادان بهتر از گروه کنترل بود.