بهینه سازی فرایند کنترل صدای سایلنسری از جنس پلی استایرن (یونولیت) و بررسی نقش آن در تغییر شاخص افت ورودی صدای منابع هنگام استفاده به صورت حصار در محیط آزمایشگاهی

مقدمه: مواجهه با صدای بیش از حد مجاز، یکی از معضلات بهداشتی کارگران در دنیا محسوب می گردد. یکی از مهم ترین راه های کنترل صدا، استفاده از مواد جاذب به صورت سایلنسر اطراف منبع صوت می باشد. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان افت ورودی صدای سایلنسری از جنس یونولیت و تغییرات ساختاری آن به منظور بهبود کاهش صوت انجام شد.روش ها: جهت ساخت سایلنسر، از فوم پلی استایرن (یونولیت) به صورت مکعب مستطیل (بدون وجه کف) با دانسیته ۲۰ کیلوگرم بر مترمکعب و ضخامت دیواره ۵ سانتی متر و ابعاد کلی ۵/۱ × ۱ × ۱ متر استفاده شد. همچنین، یک بلندگو به عنوان منبع تولید صدا با تراز صوت ۱۰۰ دسی بل جهت پخش صوت به صورت عمود بر زمین و دو میکروفن نیز به منظور جمع آوری صدا مورد استفاده قرار گرفت. سپس با اعمال تغییراتی مانند افزایش ضخامت و ایجاد حفره روی دیواره ها، میزان کاهش صوت بررسی گردید.یافته ها: وجود سایلنسر یونولیت با ضخامت ۵ سانتی متر و بدون حفره، سبب کاهش صوت حداکثر ۵/۳۴ دسی بل در فرکانس ۵۰۰ هرتز شد. افزایش ضخامت به ۷ سانتی متر و اضافه نمودن حفره به قطر ۲ سانتی متر در فرکانس های ۲۵۰، ۵۰۰، ۱۰۰۰ و ۲۰۰۰ هرتز، منجر به کاهش صوت بیشتری نسبت به سایلنسر بدون تغییرات گردید.نتیجه گیری: به منظور افزایش بهره وری سایلنسری از جنس پلی استایرن، با توجه به شرایط اقتصادی و محل مورد نظر، می توان از ضخامت بیشتر این ماده استفاده نمود. همچنین، طراحی صحیح حفره بر روی دیواره های سایلنسر، سبب افزایش افت صدای ناشی از منبع به محیط بیرون از سایلنسر می گردد.