بررسی پیش گویی کنندگی رفتارهای خودمراقبتی بر کنترل قند خون بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲

مقدمه: بیماری دیابت درمان قطعی ندارد. مهم ترین استراتژی درمانی به کار گرفته شده برای کنترل آن، تبعیت از رفتارهای خودمراقبتی شامل رعایت رژیم غذایی ویژه، انجام فعالیت بدنی، پایش قند خون، مصرف روزانه داروهای تجویز شده و مراقبت از پا می باشد. هدف از مطالعه حاضر، شناسایی تفکیکی میزان تبعیت از ابعاد مختلف رفتارهای خودمراقبتی و ارزیابی قدرت پیش بینی کنندگی هر یک از این ابعاد بر کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ تحت پوشش کلینیک دیابت دانشگاه علوم پزشکی قم بود. روش ها: مطالعه توصیفی- تحلیلی حاضر به صورت یک مطالعه مقطعی بر روی ۲۷۵ نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ که به صورت تصادفی انتخاب شده بودند و شرایط ورود به مطالعه را داشتند، انجام شد. برای جمع آوری داده ها از «مقیاس خلاصه فعالیت های خودمراقبتی»، پرسش نامه ارزیابی سلامت شناختی، پرسش نامه ارزیابی افسردگی Beck و نیز آزمون (HbA۱c) Glycosylated Hemoglobin استفاده گردید. آزمون های آماری ضریب همبستگی دو متغیره و رگرسیون خطی چند متغیره برای تحلیل داده ها و نرم افزار SPSS نسخه ۱۷ برای تجزیه نهایی آن ها مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: مدل نهایی رگرسیون شامل متغیرهای پیش بین سطح تحصیلات، رفتارهای بعد مصرف دارو، تغذیه، فعالیت بدنی و پایش قند خون بوده و مدل پیشنهادی توانست ۶۶ درصد واریانس متغیر HbA۱c را به عنوان شاخص کنترل قند خون پوشش دهد (۰۰۱/۰ > P). نتیجه گیری: در این مطاله ابعاد مختلف رفتارهای خودمراقبتی بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ تاثیر متفاوتی بر کنترل قند خون داشته و در بین آن ها رفتارهای خودمراقبتی بعد مصرف دارو و تغذیه بیشترین تاثیر را بر آن داشتند. واژه های کلیدی: دیابت نوع ۲، تبعیت، رفتارهای خودمراقبتی، کنترل قند خون