عصبیت گرایی

عصبیت گرایی یکی از مفاهیم اخلاقی است که علمای علم اخلاق از دیرباز فصلی را به آن اختصاص داده و کتب روایی نیز فراوان به آن پرداخته اند. این واژه، در قرن هفتم توجه ابن خلدون (۷۳۲-۸۰۸ ق)، فیلسوف و جامعه شناس مسلمان را به خود جلب کرد؛ به گونه ای که نیروی محرکه ی «عصبیت» مهم ترین دستاورد این اندیشمند بزرگ در زمینه ی اجتماعی شناخته شد. او «عصبیت» را در کانون جامعه شناسی سیاسی خود قرار داده و با قرار دادن این مفهوم در بطن شناخت شناسی، نقطه ی جالبی در همبستگی اجتماعی به ثبت رساند. در این نوشتار با نگاهی به نظریات این اندیشمند بزرگ، تلاش شده است مصادیق مذموم و ممدوح آن از دیدگاه آیات و روایات بررسی شود.