نقش راهبردهای معماری و تاثیر آن بر ارتقا کیفیت سکونت

یکی از وظایف مهم معماران ارتقا کیفیت زندگی انسانهاست ، ما معماران همواره بدنبال یافتن روشهایی هستیم که بتوانیم سطح کیفیت زندگی مردم را بالا ببریم برای رسیدن به این هدف یک معمار باید مسائل متفاوت و متنوعی را بداند و بر اساس آنها این شرایط را فراهم کند. بی توجهی طراحان و معماران به کیفیت مجموعه های زیستی در جریان رشد شتابان شهرنشینی، ساکنان این مجموعه ها را با مشکلات متعددی روبرو نموده که از جمله مهمترین آنها، افت شدید کیفیت زندگی در این مجموعه ها است برای بالا بردن کیفیت زندگی باید معیارهای کیفیت را شناخت ، بخشی ازاین معیارها در فرهنگ های مختلف متفاوت است و بخشی از آنها در بین همه انسانها یکسان است و از طرف دیگر سطوح مختلف جامعه بر اساس میزان درآمد دارای کیفیت بالاتری از استاندارد زندگی هستند . معماران تلاش می کنند در همه فضاها حداقل استاندارد زندگی را برای همه افراد جامعه فراهم نمایند اما پر واضح است که افراد ثروتمند تر فضای بیشتری را در اختیار دارند و می توانند شرایط مطلوب تری را برای خود محیا نمایند .این مقاله به دنبال این هدف می باشد که از طریق راهبردهای معمارانه چگونه میتوان کیفیت سکونت را ارتقا داد که روش تحقیق بکار رفته در این پژوهش مبتنی بر روش اسنادی می باشد که براساس مرور مستندات مربوط به تحقیقات بارز و برجسته در زمینه کیفیت سکونت و تاثیر راهبردهای معمارانه بر مفهوم سکونت و در نتیجه کیفیت سکونت صورت گرفته است.در این مقاله در ابتدا در بخش اول ،نظریات و یافته های محقیق در زمینه مفهوم سکونت و کیفیت سکونت و ابعاد آن مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است و در گام بعدی سعی شده ارتباط راهبردهای معمارانه و سکونت را از طریق تبیین مدل و ارائه راهبردهای معمارانه در این راستا صورت گیرد.