تحلیل نقش قوانین و مقررات شهرسازی در راستای توسعه شهری پایدار

گسترش شهرنشینی و مسائل و مشکلات خاص زندگی شهری ، بیش از پیش ضرورت توجه همه جانبه به راهبردهای سودمند برای بهینه سازی زندگی ساکنان شهرها را لازم ساخته است . امروزه توسعه پایدار شهری به یکی از مهمترین چالش ها در زمینه شهرسازی تبدیل شده است ، بنابراینبه منظور دستیابی به یک وضعیت پایدار واقعی در شهر ها، وجود قوانین و ضوابط جهت حصول به شهر های پایدار ضروری است و نیازمند بازنگری هرچه سریعتر متولیان امر در قوانین و مقررات شهرسازی کشور است تا به سمت توسعه پایدار شهری گام برداریم . این پژوهش به صورت توصیفی و تحلیلی است و ماهیتی کاربردی دارد و برای گردآوری اطلاعات از روش کتابخانه ای برای تحلیل محتوای کیفی داده ها و اطلاعات قانونی استفاده شده است . نتایج به دست آمده نشان میدهد که از میان ۴۰ شاخص معرفی شده در ۴ بعد پایداری ، اجتماعی ، پایداری اقتصادی ، پایداری زیست محیطی و پایداری کالبدی ، برای ۵ شاخص قانونی وجود ندارد برای ۳۵ شاخص دیگر در مجموع ۷۳ قانون یا ضابطه وجود دارد که در این بین ۵۶ قانون مکلف نموده، ۱۵ قانون منع نموده و ۲ قانون دیگر نیز توصیه کرده است ؛ بنابراین به طور کلی در قانون اساسی کشور و همچنین قوانین برنامه توسعه کشور و بسیاری از طرحها و برنامه های دیگر قوانینی همسو با توسعه پایدار وجود دارد اما در کشور ما متاسفانه نگاه جامع در قوانین و مقررات شهرسازی ایران نسبت به توسعه پایدار وجود ندارد. توسعه پایدار شهری در کشور ما بیشتر به شعار شبیه است و در عرصه عمل اتفاقی رخ نمی دهد باید اذعان داشت که شهرهای امروز کشور علاوه بر اینکه نتوانسته اند پاسخ مناسبی به نیازهای نسل حاضر بدهند بلکه توانایی و امکانات نسلهای آینده برای تامین نیازهایشان را نیز به مخاطره انداخته اند.