الگوهای بهره گیری از انرژی های تجدیدپذیر در معماری سنتی ایران (مطالعه موردی : خانه های سنتی شیراز)

امروزه بهرهگیری از انرژی های تجدیدپذیر، بسیار مورد توجه طراحان و معماران قرار گرفته است و از مهم ترین تدابیر جهت بهینه سازی مصرف انرژی در ساختمان به شمار می آید. معماری سنتی ایران دارای ویژگی های منحصربه فردی است که الگوهای فضایی و اقلیمی به کار رفته در آن، به علت سازگاری قابل توجه با شرایط آبوهوایی و طراحی اصولی ، بیشترین میزان بهرهبرداری از انرژی های تجدیدپذیر را داشته است و امروزه نیز می تواند پایداری در طراحی معماری را تحقق بخشد. با توجه به اهمیت ذکر شده، شناخت الگوهای بهرهگیری از انرژی های تجدیدپذیر متناسب با اقلیم در معماری سنتی ایران، در راستای کاهش مصرف انرژی در ساختمانهای امروزی ، هدف این مقاله می باشد. از این رو، سوال پژوهش این گونه مطرح شده است که چگونه می توان از الگوهای به کار رفته در معماری سنتی ایران، در راستای بکارگیری انرژی های تجدیدپذیر در معماری نوین بهره جست ؟ جهت دستیابی به هدف پژوهش ، خانه های سنتی شیراز به عنوان مطالعه موردی ، ارزیابی شده و الگوهای کالبدی -فضایی و اقلیمی که در ساخت این خانه ها به کار می رفته ، شرح داده شده است . بدین منظور، از روش تحقیق توصیفی -تحلیلی استفاده شده است ؛ با روش توصیفی ، شناخت کافی پیرامون انرژی های تجدیدپذیر و معماری سنتی ایران، حاصل شده و با استفاده از روش تحلیلی ، الگوهای معماری در خانه های سنتی شیراز، مورد بررسی و واکاوی قرار گرفته است . نتایج پژوهش بیانگر آن است که چنانچه تدابیر آگاهانه ای که در معماری سنتی ایران به کار می رفته است ، متناسب با تکنولوژی عصر حاضر، در طراحی معماری نوین ، لحاظ شود، زمینه ی بهرهبرداری مطلوب از انرژی های تجدیدپذیر فراهم خواهد شد.