جایگاه مطالعات اقلیمی در فرایند طراحی شهری با تمرکز بر انرژی تابش خورشید و فضای شهری

با شکل گیری مفهوم توسعه پایدار و گسترش دامنه آن در حرفه معماری ، طراحی و برنامه ریزی شهری و مطرح شدن رویکرد »طراحی پایدار«، رسیدن به پایداری ، به یک جزء ثابت از اهداف متعالی طراحی شهری در دهه های اخیر تبدیل شده است . توجه ویژه به طراحی سازگار با طبیعت ، پایداری اکولوژیکی و مسائل اقلیمی و مباحثی از جمله تامین آسایش حرارتی استفاده کنندگان از فضاها، صرفه جویی در مصرف انرژی ، کنترل تبادل انرژی میان انسان و محیط و محیط های مصنوع و طبیعی جزء لاینفک مطالعات طراحی شهری می باشند. بهرهگیری از پتانسیل های طبیعی در جهت تامین نیازهایی از قبیل گرما، سرما و تهویه مطبوع برای ایجاد شرایط آسایش انسان در فضاهای مسکونی سالها است که مورد توجه معماران بوده و مهم ترین اصول معماری پایدار نیز بر همین اصل استوار است . طراحی پایدار نوعی از معماری و شهرسازی است که از حداکثر استعدادهای محیطی برای آسایش مصرفکنندگان سود می جوید و ابزارها و راهکارهای هوشمندانه ای در این راه به کار می گیرد؛ در حالی که شرایط نامطلوب حاصل از ساخت و ساز را به حداقل سوق می دهد. پژوهش پیش رو در نظر دارد تا با شیوهای مروری ، نسبت به ارائه چارچوبی تعمیم پذیر برای بهرهبرداری طراحان شهری در حوزه طراحی اقلیمی اقدام نماید. به همین جهت پس از ارائه کلیات ضروری در حوزه اقلیم و طراحی شهری و همچنین مقیاس خرد اقلیم شهری ، به جمع بندی یکپارچه جهت دستیابی به گامهای ضروری برای طراحی اقلیمی در فرایند طراحی شهری پرداخته شده است .