نحوه ی ارجاع به مصادیق معماری در فرآیند آموزش طراحی در راستای احیای هویت

معماری رشته ای است که ریشه در فرهنگ و تاریخ هر مرزوبوم دارد. در جامعه ی کنونی ایران، دستیابی به هویت یکی از دغدغه های اصلی جامعه ی معماران است ؛ بنابراین باید چگونگی دستیابی به احیای هویت در برنامه ی آموزش معماری موردتوجه قرار گیرد. برای تحقق این امر می بایست آموزشهای مناسبی صورت گیرد؛ در غیر این صورت تلاش برای دستیابی به هویت ، محدود به برداشت های سطحی و صرفا شکلی می گردد. هدف از این مقاله دستیابی به چارچوبی نظری برای نحوه ی ارجاع به مصادیق ارزشمند معماری در فرآیند آموزش طراحی است ؛ به گونه ای که موجبات احیای هویت و فرهنگ محقق شود. این تحقیق از نوع تحقیقات کیفی است که با روش توصیفی و مبتنی بر ادبیات موضوع و مصاحبه انجامشده است . ابتدا مبانی نظری در حوزه آموزش معماری با رویکرد هویت گرایی موردمطالعه قرارگرفته و سپس با دانش آموختگان دوره کارشناسی رشته ی معماری ، در مورد نقش دروس این دوره در شناخت هویت و چگونگی احیای آن مصاحبه شده است . آنچه از بررسی نظریات پیرامون موضوع و تحلیل آن به دست آمد حاکی از آن است که دانش معماری می بایست به شیوه ی معنایی و با تحلیل کارکردهای معماری سنتی و بومی آموزش داده شود تا منجر به فعالیت های صحیح طراحی و موفقیت در احیای هویت گردد.