ارتباط میان حیاط با مجتمع مسکونی در معماری سنتی ایران

حیاط زیربنای معماری درونگرای ایرانی است و می تواند تاثیرات مطلوبی بر کیفیت زندگی کاربران داشته باشد. توجه به دارایی ها و شرایط خاص اقلیمی و فرهنگی و اجتماعی در مناطق مختلف راهنمای معماری در آن سرزمین به شمار می رود. شناخت سنت و نقش حیاط در زندگی انسان می تواند پیشینه ای کامل درباره ی فضاهای مسکونی در اختیار مخاطب قرار دهد و ظرف زندگی را با آسایش بیشتر در آن سرزمین رقم بزند. این مقاله در پی آن است که بادرنظر داشتن مفهوم حیاط، تلفیق این واژه با معماری را مورد توجه قرار داده و ریشه های حیاط در معماری سنتی را به صورت کلی مورد توجه قرار دهد. در خصوص معماری با در نظر گیری حیاط، در زمانی که خاستگاههای استفاده کنندگان اعم از فرهنگ و خلق و خوها را هم تراز نماید و همینطور برعکس با نگاه به اینکه در هرزمان نگاه به گذشته سنتی را القا می نماید. استفاده از مصادیق کاربردی گذشته در معماری می تواند منجر به معماری باهویت شود. این پژوهش از روش تحقیق توصیفی و منابع کتابخانه ای با به کار گیری متون اعم از مقالات و کتب و فرهنگنامه ها تدوین گردید. برطبق نتایج تحقیق ، مهم ترین ویژگی های کیفی حیاط ایرانی : وحدت، پیوند باطبیعت وخلوت شناخته شد. درنهایت به منظور جاری ساختن این ویژگی ها در حیاط خصوصی واحدهای مسکونی ، اصولی در غالب راهبرد طراحی ارائه گردیده است .