بررسی روند طراحی سانتیاگو کالاتراوا در پروژههای تندیس گرا

بنا را می توان زبان مشترک بین معمار و مخاطب دانست . هرچه هنر معمار ملموستر در کالبد بنا رخنه کند، بدون شک این زبان برای استفاده کنندگان گویاتر خواهد بود. کالاتراوا عقیده دارد معماری یک کد خالص برگرفته از ابعاد طبیعت است . معماری و پیکره سازی هر دو، دو وجه یک هنر هستند. یک وجه خلق فضا و یک وجه خلق کالبد. یکی معطوف به ظاهر و دیگری پیرو کیفیت درون و باطن . این دو در عین عدم وابستگی به یکدیگر، مکمل هم هستند. بسیاری از معماران، اصل کارکردی معماری و اهمیت فضای داخلی را فدای فرم مطلوب خود می کنند. کالاتراوا علی رغم استفاده از فرم های پیچیده و چالشی که برای نمادگرایی و مفهوم سازی دارد، تمام جوانب معماری یک ساختمان را در نظر می گیرد. این مسئله را با ابتکار در خلق و پیوند طراحی سازه ای و معماری حل می کند . برمبنای این فرض اگر کالاتراوا را نمونه ی تحسین برانگیزی در زمینه ی تندیس گرایی بدانیم ، با تحلیل روشهای طراحی و بررسی آثار و عقاید او، شاید بتوان نمونه ی مناسبی از تندیس گرایی و مسیری که برای بنا کردن مفهوم درست این رویکرد در آثار معماری باید طی کرد را ارائه داد. در ادامه در این مقاله نتیجه می گیریم ترکیب سازه گرایی کالاتراوا با بیان ساده و مینیمالیستی او، همواره اثری پویا و چشم نواز خلق می کند . سازه گرایی ای که علاوه بر حل مسئله ی فن ساختمان در پی خلق فرمهایی است که خواستگاه آنها طبیعت است . او با ترکیب فرمهای آزاد هنری و رعایت قواعدی که از طبیعت سرمنشاء می گیرند توانسته فردی تاثیرگذار در میان معماران تندیس گرا باشد.