کنشگری در فرآیند طراحی و آموزش دانشجویان معماری

تمرکز بر جهت گیری صحیح می تواند کنشگر را به سوی موضع گیری شناختی ، احساسی و ارزشیابانه سوق دهد ، همچنین تعامل دانشجو و اساتید و شیوه عمل آنها در فضاهای آموزشی بخصوص در فرآیند طراحی معماری جهت کسب نتایج بهتر الزامی است . از سویی همراهی و همکاری گروهی در فرایندهای آموزشی منجر به هم افزایی گشته ، طبیعتا نتیجه کار از مجموع توانمندی های افراد فراتر می رود ، این در حالیست که امروزه روشهای آموزشی فردگرایانه اساسی ترین مشکل کنونی در فضاهای آموزشی دانشگاهی است .در نظام آموزشی رایج دانشجویان فاقد ایجاد تعامل در روند آموزشی با یکدیگر بوده و میزان اعتماد آنها به یکدیگر اندک است ، از این رو تعامل در فرآیندهای طراحی و آموزشی و همکاری در یادگیری ، عملکرد و موفقیت و بهره وری بیشتری را در دانشجویان معماری موجب شده و این سبک یادگیری با گسترش روابط بین شخص ، درک و تفاهم بیشتر بین دانشجویان و فرآیند آموزش ایجاد می گردد. هدف این مقاله رشد همه جانبه دانشجویان در محیطهای آموزشی با ایجاد فرآیند های تعاملی در روند طراحی است و این امر مشخصا با سازگاری بیشتر دانشجویان با یکدیگر و با محیط ها و فرآیندهای آموزشی نوین شکل میگیرد ، روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و مروری بوده و نتایج به دست آمده حاکی از آن است که الگوی طراحی آموزش مشارکتی ،سبب ارتقاء سطح رشد رفتار جمعی خواهد شد ومشارکت جمعی در کارگاه های معماری سبب بهبود مسئله طراحی و امری مهم ، حائز اهمیت و تاثیر گذار است .