گذار از جدایی گزینی فضایی در عرصه های روستاشهری با بهرهگیری از رویکردهای توسعه پایدار شهری (نمونه موردی : عرصه های روستاشهری شهر یزد)۱

جدایی گزینی فضایی در شهرها، پدیدهای چند بعدی است که در فضا و زمان حادث می شود. این پدیده تنها به واسطه فضاهای تکه تکه شده یا تمایزات و اختلافات اجتماعی - اقتصادی مشخص نمی شود بلکه در بیشتر مواقع مرزهای تقسیم از برهم کنش جمیع موارد و تمایزات شکل می گیرند؛ اما تاکنون نگرش به این پدیده و مواجهه با آن به صورت جامع و بالاخص در نمونه های خاص نظیر عرصه های روستاشهری صورت نگرفته است . بنابراین ، در تحقیق حاضر با استفاده از روش توصیفی و ابزار مطالعات اسنادی به انتخاب رویکرد موثر در مواجهه با جدایی گزینی فضایی در عرصه های روستاشهری (شهر یزد) پرداخته شده است . بین رویکردهای موجود، رویکرد توسعه میان افزا به جهت دربرگیری ابعاد مختلف و قابلیت انطباق و انعطاف در برابر جدایی گزینی فضایی که تحت تاثیر عوامل مختلف اجتماعی - اقتصادی و کالبدی است ، کارآمد می باشد ضمن اینکه پتانسیل های عرصه های روستاشهری نیز از منظر دسترسی به شبکه حمل ونقل ، شبکه آبی ، باغات و اراضی بایر بستر نابی را جهت این نوع توسعه فراهم کرده اند. نکته حائز اهمیت در توسعه میان افزای عرصه های روستاشهری توجه به نوع بافت روستاها (فرسوده، تاریخی و یا اسکان غیررسمی ) و عوامل جدایی گزینی فضایی در آنها است تا از برخورد یکسان در عرصه های متفاوت پرهیز شده و توسعه پایدار و انسجام محلات تضمین شود.