سیاست های تامین مسکن اجتماعی در ایران و جهان

سالهای مدیدی است ، در کشورهای مختلف برای حل مشکل مسکن جامعه ، »مسکن اجتماعی « مطرح شده است . مسکنی که متعلق به افراد مستضعف و کم بضاعت بوده و تمام و یا قسمت اعظم بودجه ی مورد نیاز برای ساخت آن از طرف دولت تامین می گردد. سیاست های تامین مسکن اجتماعی در کشورهای مختلف متفاوت است . اما چیزی که بسیار اهمیت دارد این است که کدام یک از این رویکردها قابل تعمیم به ایران هستند؟ و کدام سیاست ساخت مسکن اجتماعی مقبولیت و امکان اجرای بهتری دارد؟ در این مقاله ، محققان با مطالعات کتابخانه ای و بررسی رویکرد برخی کشورهای دیگر با الگوی تطبیقی سیاست های مسکن اجتماعی در ایران را مورد بررسی قرار داده و نتایج تحقیق نشان می دهد: ضمن اینکه سیاست های مسکن با توجه به شرایط متقاضیان متنوع می باشد در دیگر کشورها، ارائه مسکن به خانوارهای متوسط و واجد شرایط با قیمت های پایین تر از بازار آزاد سیاست موفقی بوده است . در این مدل زمین رایگان در اختیار پیمانکاران بود و قیمت فروش مسکن معادل هزینه ساخت بعلاوه سود بسیار کمی تعیین شده بود. در ایران آگاهی مداوم از تغییرات فضایی مسکن با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی ؛ و اجرای قانون کاداستر جهت ایجاد نظام جامع اطلاعات از زمین و مسکن اهمیت خاص دارد. سیر مسکن حمایتی از مسکن استیجاری تا مهر به واسطه ی افزایش مساحت اصلاح شده است . جهت رضایتمندی ساکنین عامل خارجی دسترسی به خدمات شهری و عامل داخلی همسایه و همسایگی از اهمیت ویژه برخوردار می باشد. زمین دولتی که جهت مسکن حمایتی در اختیار ساکنین قرار می گیرد جهت دور ماندن از بورس بازی بهتر است به صورت وقف عام المنفعه تعریف شده و از منافع آن پرداخت هزینه فضای اجتماعی مجموعه تامین گردد هر چند عامل تراکم بالا عاملی منفی تلقی شده است .