سنجش کمی تطبیقی پیاده پذیری شهری بر اساس مولفه های توسعه پایدار. نمونه مورد مطالعه: گذرهای منتهی به میدان ونک تهران

پیاده پذیری یکی از کیفیت های طراحی شهری است که در اکثر کلان شهرهای دنیا مثل استانبول، پاریس، کپنهاگ، رم، لندن مورد توجه است. تهران به عنوان بزرگ ترین کلان شهر ایران نه تنها دوست دار پیاده نیست بلکه تنها در مناطق محدودی توسعه حمل ونقل خصوصی اولویت دارد. با وجود این، باید پذیرفت که تبدیل یک شبه تهران به شهر دوست دار پیاده ممکن نیست و این هدف باید به صورت تدریجی طی شود. پرسش این است که چگونه سنجش پیاده پذیری با اصول پایدار در فضاهای شهری به خصوص در گره ای پر استفاده در شهر تهران قابل تعریف و اندازه گیری کمی است؟ این مقاله با تمرکز بر گذرهای شهری منتهی به میدان ونک به عنوان یکی از پرترددترین میدان های شهر تهران، آنها را از لحاظ قابلیت پیاده پذیری به صورت کمی سنجیده است و به این ترتیب با هدف کلان سنجش کمی  تطبیقی پیاده پذیری شهری در پی دستیابی به معیارهای سنجش پیاده پذیری است. تاکنون پژوهش های زیادی با تمرکز بر این موضوع انجام شده است اما اکثر آنها به صورت کیفی و بر طراحی یک محور تاکید داشته و با توجه به ویژگی پژوهش های کیفی فاقد قابلیت تعمیم پذیری هستند. با چنین سنجشی، می توان به تصمیم گیری، هدایت و طراحی فضاهای شهری اصولی تری نایل شد. همچنین مقایسه مفاهیم، خلق مفاهیم نوین را تسهیل می بخشد. نخست مولفه های پایداری با در نظر گرفتن مفهوم پیاده پذیری مرور و معیارهایی انتخاب شده است. سپس با رویکردی کمی و با استفاده از فن تحلیل سلسله مراتبی به وزن دهی معیارها و همچنین وزن دهی هر گذر از آن معیار پرداخته و امتیاز هرکدام از این گذرها را استخراج شده است. در طی این سنجش خیابان ونک بیشترین امتیاز و خیابان برزیل پایین ترین امتیاز را اخذ کرده اند. خیابان ولی عصر در شمال وضعیت بهتری از پهنه جنوبی آن دارد. همچنین مشخص شد که بازارپذیری مفهومی است که هم در پایداری و هم پیاده پذیری محیط تاثیر به سزایی دارد.