بررسی تطبیقی اندیشه سنایی و مولوی در تاویل آیات مشترک «در حدیقه و مثنوی»

نگارگری­های عارفانه مولوی در مثنوی معنوی و سنایی در حدیقه؛ در بیان چشمه جوشان معرفت، از کیمیای آیات، در سیر تبدیلی واژگان، اشعاری آسمانی با معنویتی روحانی ­آفریده­اند تا جان تشنه مشتاقان­ را سیراب کند. تاویل یکی از مهم­ترین اصطلاحات در حوزه علوم قرآنی و معارف عرفانی است. طبع توانای شاعران، با غور­ در ­­ژرف ساخت آیات وعبارات قرآنی و تاویل آیات، توام  با ذوق شهودی، باعث شده است تا از لایه­های آشکار و همگانی آیه، فراتر رفته و پیام­ها و معانی ثانویه­ای نغز را که از چشم ظاهربینان مغفول مانده است، از عمق ­دریای آیات، با مهارتی بی­نظیر صید کنند تا از این رهگذر، تعالیم خویش را قوام بخشند. اهمیت این مسئله در اشعار سنایی و مولوی دارای جایگاه والایی است و شعر جولانگاه نظریات عرفانی ­– اعتقادی آنان است که با بسامد بالایی از تاویل آیات و احادیث بهره برده­اند. با توجه به تاثیر پذیری مولوی از حکیم سنایی، در تاویل آیات، اهمیت پژوهش ضرورت    می­یابد. این مقاله با شیوه توصیفی – تحلیلی با بهره­گیری از منابع کتابخانه­ای صورت گرفته است تا اشتراک نظریات آنان با یکدیگر در تاویل آیات، سنجیده و بررسی شود.