کنکاشی زبان شناسانه بر سه سرآغاز در شاهنامه فردوسی

دانش زبان­شناسی نوین و سره کردن متون ادبی که زبان­شناسان از آن با سرنامه «گفتمان نقدگرا از دیدگاه نشانه­شناسی معنایی» یاد می کنند، چنان است که سره­کننده نوشتار به دنبال شناخت ژرف مایه لایه های گوناگون اندیشه و فضای آفرینش متون فراتر از جمله ها می گردد و بافت سخن را با توجه به جایگاه هنری و موقعیت آن به کنکاشی زبان­شناسانه می کشد و بینش فرامتنی نگارنده یا سراینده را آشکار می سازد.بنابراین، نگارنده این گفتار بینش نهفته در لایه های زبانی سه سرآغازنامه را در گران­سنگ­ترین سرورده حماسی زبان فارسی که همانا «شاهنامه» نام گرفته با سرنامه های «به نام خدا» و غمنامه های «رستم و سهراب» و «رستم و اسفندیار» را با روش (توصیفی– تحلیلی) به کنکاش گفتمان نقدگرا گرفته است.