مقایسه میزان سلامت روانی دانشجویان پزشکی و مهندسی در ایران در سالهای ۱۳۹۴و ۱۳۹۳

زمینه و هدف: سلامت روانی نقش مهمی در تضمین پویایی و کارآمدی هر جامعه ایفا می کند. از آنجایی که در فرایند رشد و توسعه فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی جوامع، نیروی انسانی نقش اساسی و تعیین کننده دارد و از طرفی دانشجویان از اقشار مستعد و برگزیده جامعه و سازندگان فردای هر کشور هستند، ارزیابی سلامت روانی آنان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. لذا مطالعه حاضر با هدف مقایسه سلامت روان دانشجویان پزشکی و مهندسی طی سالهای ۱۳۹۳ و ۱۳۹۴ انجام گرفته است. روش ها: این مطالعه مقطعی در سال های ۱۳۹۴-۱۳۹۳ در میان دانشجویان پزشکی و مهندسی سال سوم یا چهارم انجام شد. جمع آوری داده ها با استفاده از پرسشنامه استاندارد ۲۸ سوالی سلامت عمومی (GHQ-۲۸) که در برگیرنده ۴ مقیاس علائم جسمانی، اضطراب و اختلال خواب، اختلال در عملکرد اجتماعی و افسردگی است انجام شد و همچنین اطلاعات دموگرافیک ثبت گردید. در تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS۱۷  انجام شد. یافته ها: در این مطالعه ۱۱۵۵ دانشجو شرکت داشتند. میانگین سنی دانشجویان گروه پزشکی ۵/۹±۲۴/۲ سال و دانشجویان مهندسی ۶/۴±۲۳/۷ سال بود. تعداد بیشتری از دانشجویان گروه مهندسی پسر (۷۱/۱ %) و گروه پزشکی دختر (۶۳/۴ %) بودند. طبق نتایج پژوهش حاضر، ۴۷/۷% (۲۸۹ نفر) دانشجویان مهندسی و ۴۳/۱% (۲۸۸ نفر) از دانشجویان پزشکی بر اساس معیارهای GHQ-۲۸ مشکوک به اختلال روانی بودند، تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت (p=۰.۱۱۷). توزیع مقیاس های اختلالات روانی در گروه مهندسی به ترتیب شامل اختلالات اضطرابی، اختلال در عملکرد اجتماعی، اختلال افسردگی و اختلالات جسمانی و در گروه پزشکی به ترتیب شامل اختلالات اضطرابی، اختلال در عملکرد اجتماعی، اختلالات جسمانی و اختلال افسردگی می باشد. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش دلالت بر این دارد که نزدیک به نیمی از دانشجویان پزشکی و مهندسی مورد مطالعه مشکوک به اختلال روانی می باشند. با توجه به شیوع بالای اختلالات روانی به ویژه اختلال در کارکرد اجتماعی و اضطراب، پیشنهاد می شود برنامه ریزی لازم در زمینه ارتقاء سلامت روانی به منظور افزایش توانمندی ها و ظرفیت روانشناختی آنان در سطح مهارت و کسب دانش انجام شود.