فرسودگی شغلی در پرستاران یک بیمارستان نظامی در سال ۱۳۹۴- مطالعه مقطعی

زمینه و اهداف: فرسودگی شغلی در پرستاران به علت مواجهه با عوامل تنش زای متعدد بالاست. پرستاران شاغل در محیط های نظامی به علل مختلف از جمله ماهیت نظامی و انعطاف پذیری کمتر محیط، فرسودگی بیشتری را تجربه می کنند. این پژوهش با هدف بررسی میزان فرسودگی شغلی در کارکنان پرستاری نظامی صورت گرفت. روش ها: در این پژوهش توصیفی - مقطعی جامعه مورد مطالعه از کارکنان درمانی شامل پرستاران و بهیاران از کلیه بخش های درمانی یکی از بیمارستان های نظامی شهر تهران در خرداد ماه ۱۳۹۴ به صورت تصادفی ساده انتخاب شد. ابزارهای جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ۱۹ و آزمون های آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار و درصد فراوانی) و آمار استنباطی شامل ضریب همبستگی پیرسون و کای دو تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در این پژوهش، ۴۰۰ نفر مورد مطالعه قرار گرفتند. میانگین سنی پرستاران نظامی ۳۴/۸ ± ۴۵/۳۶ سال و ۶۹ % مرد بودند. فرسودگی شغلی در بعد خستگی عاطفی و مسخ شخصیت به ترتیب ۲۲ % و ۳۸ % و در بعد عدم کفایت فردی ۱۰۰ % بوده است. همچنین بین ابعاد فرسودگی شغلی و برخی مشخصات جمعیت شناختی از قبیل سن، جنس، سابقه کار، وضعیت استخدام و وضعیت تاهل رابطه معنا داریافت شد (P<۰.۰۰۱). نتیجه گیری: میزان بالای فرسودگی شغلی پرستاران نظامی دربعد عدم کفایت فردی در مطالعه حاضر، بیانگر لزوم توجه بیشتر مسئولان به عوامل فرسودگی شغلی از قبیل عدم ثبات کاری، شرکت ندادن کارکنان پرستاری در تصمیم گیری ها، خدمات رفاهی وحمایتی پایین و رفع آنها در پرستاران می باشد.