مقایسه ی تاثیر برنامه ی تمرین هوازی تناوبی و تداومی بر حداکثر اکسیژن مصرفی نمایه توده ی بدن و درصد چربی بدن دانشجویان افسری

اهداف: یکی از اصلی ترین بخش های آموزش نظامیان تمرین های آماده سازی جسمانی می باشد. هدف این پژوهش مقایسه تاثیر دو شیوه برنامه ی تمرین هوازی تناوبی و تداومی بر حداکثر اکسیژن مصرفی (VO۲max)، نمایه توده ی بدن (BMI) و درصد چربی بدن دانشجویان مرد دانشگاه افسری ناجا بود. روش ها: بدین منظور ۵۰ دانشجو با دامنه ی سنی۲۳- ۱۹ سال به عنوان نمونه ی آماری به روش نمونه گیری ساده انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه ۲۵ نفره برای اجرای تمرینات هوازی تناوبی و تداومی تقسیم شدند. هر گروه به مدت ۸ هفته، هر هفته ۵ جلسه و هر جلسه به مدت ۴۵ دقیقه به تمرینات هوازی مورد نظر پرداختند. برنامه تمرینات هوازی تناوبی شامل دویدن های تناوبی به مسافت های ۱۰۰، ۲۰۰، ۳۰۰، ۴۰۰ و ۶۰۰ متر با شدت ۸۵-۸۰ درصد ضربان قلب ذخیره ای همراه با استراحت بین دورها و ست ها و تمرینات هوازی تداومی شامل دویدن های مداوم بدون استراحت با شدت ۶۰-۵۵ درصد ضربان قلب ذخیره ای بود. داده ها با استفاده از روش آماری تی در گروه های همبسته و مستقل در سطح معنی داری ۰۵/۰>P < /span> آزمایش شدند. یافته ها: هر دو گروه تمرین هوازی تناوبی و تداومی افزایش معنی داری در حداکثر اکسیژن مصرفی و کاهش معنی داری در نمایه توده ی بدن را نشان دادند و هم چنین بین دو گروه تفاوت معنی داری در افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی مشاهده شد. هیچ تفاوت معنی داری در تغییرات میانگین های درون گروهی و بین گروهی درصد چربی بدن وجود نداشت. نتیجه گیری: یک دوره تمرین هوازی تناوبی نسبت به یک دوره تمرین هوازی تداومی پاسخ موثرتری را بر بهبود VO۲max، BMI و درصد چربی بدن دارد.