روش تربیتی تشویق (تقویت مثبت) و اصول و بایسته های آن از منظر قرآن و روایات

تشویق مفهوم عامی است که شامل هر نوع برانگیزاننده میشود البته غالب روانشناسان این کلمه را معادل تقویت مثبت گرفتهاند. و در متون دینی، به همان معنای لغوی (به شوق آوردن) به کار رفته است و شامل هرگونه ایجاد رغبت و تمایل به انجام و یا عدم انجام کاری میشود. همانگونه که مثلا هدیه دادن و آفرین گفتن تشویق است، وعده های شوق انگیز و تبشیر نیز تشویق محسوب میشوند. تحقیق حاضر به صورت کتابخانه ای و روش توصیفی - تحلیلی نگاشته شده است که در این نوشتار نیز برای رعایت اختصار، فقط به همین نوع تشویق پرداخته شده است. مبنای انسانشناختی این روش، برطرف شدن نیازها و یا به تعبیری ارضاء غرایز است. استفاده از این روش به دلیل تاثیر زیاد آن در شکل گیری رفتار بسیار گسترده میباشد. و می توان از آیات قرآن کریم و روایات اصول و ضوابطی برای مطلوبیت آن را بدست آورد. شاخصه هایی چون مشخص شدن رفتار پسندیده، رعایت فوریت در تشویق، تناسب تشویق و نیازهای افراد، مکرربودن، پرهیز از زیاده روی، غرور انگیز و ناحق نبودن آن.