بررسی نقش نمادهای مذهبی و ملی در توسعه گردشگری مذهبی ایران

در طول تاریخ از نماد، که نوعی علامت واجد هویت بصری است، به عنوان ابزاری برای ایجاد ارتباط استفاده شده است. و نماد آفرینی در تاریخ بشر پیشینه ای دیرینه دارد. بدین معنی که از هزاران سال پیش انسان برای تبیین پدیده های طبیعت و بیان احساسات و عواطف و عقایدش، از نمادها استفاده می کرده است. در مطالعه باورهای دینی و اساطیر ملتها با انبوهی از نمادهایی که هر کدام معرف بخشی از عقاید آنان در مورد طبیعت، زندگی و مرگ بوده است روبرو میشویم. با این وجود با ورود به مرحله ی مدنیت و شهر نشینی و جانشین شدن بین علمی به جای بینش اسطوره ای، تنها سه پدیده ی؛ مذهبی، هنر و عرفان از نمادها برای بیان گفتنی های خود استفاده می برند. یکی از شاخصه های مهم توریسم که سهم قابل توجهی از فعالیت های جهانگردی را به خود اختصاص می دهد توریسم مذهبی است. جاذبه های مذهبی، زیارتگاهی و اماکن مقدس و آرامگاه های پیشوایان دینی و ... هر ساله پذیرای میلیون ها جهانگرد هستند و در هر کشوری از تنوع زیادی برخوردار است. کشور ایران ظرفیت و استعداد بسیار بالایی در جهت توسعه گردشگری مذهبی دارد. از آنجا که این کشور دارای اماکن زیادی از ادیان و آئینهای مختلف است. سالانه گردشگران بسیاری به منظور زیارت، قصد عزیمت به این اماکن مذهبی را می کنند که همین امر می تواند علاوه بر عواید معنوی، درآمدهای بسیاری را نصیب این کشور و شهر مقصد نماید. هدف از انجام این پژوهش بررسی نقش نمادهای مذهبی و ملی در توسعه گردشگری مذهبی می باشد. روش تقیق حاضر بر اساس هدف کاربردی و بر اساس ماهیت توصیفی است. از یافته های این پژوهش می توان به برجسته بودن تأثیر و نقش نمادها درجذب گردشگران اشاره نمود.