گردشگری مجازی و نقش آن در جهاد اقتصادی

طبق پیش بینی های سازمان جهانگردی، تا سال 2020 تعداد جهانگردان به 1600 میلیون نفر بالغ خواهد شد و این صنعت نرخ رشد متوسط 1/4 درصد را تجربه خواهد کرد که بیش از 620 میلیارد دلار، گردش مال سالیانه توریسم در جهان برآورد می شود. این در حالیست که سهم ایران، به یک دهم درصد هم نمی رشد. مثلاً ایرانیان در سال 2003 میلادی چهار میلیارد و یکصد و نود میلیون دلار صرف مسافرتهای خارجی کرده اند، در حالی که در همان سال درآمد ایران از ورود گردشگر در حدود پانصد میلیون دلار بود. به این ترتیب کسری تراز گردشگری در کشور حدود 5/3 میلیون دلار می باشد. (رنجبارن. 1388 و 48) توجه به اینکه چرا ما نتوانسته ایم بی از 2 میلیون گردشگر در سال جذب کنیم، مسئله مهمی است. برای استفاده از این منبع عظیم نیاز به گسترش زیر ساختهای آنب سیرا ملموس است. بر اساس استانداردهای گردشگری امروزه جهان، سازمان دولت الکترونیک (e-government) در راستای جامعه اطلاعاتی (society informations) یک کشور، زیر ساخت های گردشگری را تشکیل می دهید اینترنت بیش از یک میلیارد کاربر دارد و اکثر فعالیتها پیرامون ما مثل بانکداری، کسب و کار، تجارت، آموزش، پرداختها و ... به صورت الکترونیک انجام می شود با این شرایط انجام فعالیتهای گردشگری به صورت الکترونیک دور از انتظار نیست. ما میدانیم گردشگر به جایی که نمی شناسد سفر نمی کند و با تبلیغات سوئ ای که بر علیه ایران صورت می گیرد، گسترش گردشگری الکترونیک و گردشگری مجازی راهکار مناسبی است تا مسافران بتوانند با صرف کمترین وقت و هزینه و داشتن کمترین دانش اطلاعات درستی به دست آرند و از خدمات گردشگری مجازی بهره مند شوند. گسترش گردشگری ما را در رسیدن به اهداف جهاد اقتصادی یاری می کند.