اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر کاهش تحریف های شناختی و آمادگی به خودکشی در نوجوانان

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر کاهش تحریف های شناختی و آمادگی به خودکشی در نوجوانان صورت گرفت . روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون -پس آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش ، شامل کلیه ی دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهرستان قاین در سال تحصیلی ۹۹-۹۸ بود. به منظور انتخاب گروه نمونه ، از روش نمونه گیری هدفمند به همراه روش تصادفی ساده استفاده شد. بدین ترتیب از بین دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهرستان قاین ، که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند(۵۶ نفر) به صورت تصادفی ۳۰ نفر انتخاب شده و از طریق جایگزینی تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند(هرگروه ۱۵ نفر). معیارهای ورود به مطالعه عبارت بود از: ۱. کسب نمره بالا(یک انحراف معیار بالاتر از میانگین ) در پرسشنامه تحریف های شناختی . ۲. داوطلب بودن. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه تحریف های شناختی عبدالله زاده و سالار (۱۳۸۹؛ نقل در جوزی تهرانی ، ۱۳۹۲) و پرسشنامه زمینه اقدام به خودکشی خدابنده، نوربالا، کاهانی و باقری (۱۳۹۰) بود که ابتدا روی هردو گروه آزمایش و گواه به صورت پیش آزمون اجرا شد و سپس گروه آزمایش تحت درمان واقعیت درمانی (متغیر مستقل ) قرار گرفته (هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای در هشت هفته ) و گروه گواه تحت هیچ مداخله ای قرار نگرفتند. در انتها، از هردو گروه پس آزمون به عمل آمد. برای تحلیل دادهها از آزمون کواریانس استفاده شد. نتایج شان داد که واقعیت درمانی گروهی به طور معناداری تحریف های شناختی و آمادگی خودکشی را در نوجوانان کاهش داد.