نقش محرک های زیستی برای بهبود تحمل به خشکی در غلات

امروزه بهبود بهره وری محصولات کشاورزی به یک دغدغه جهانی در کنار افزایش جمعیت تبدیل شده است. تنش های غیرزیستی بیشترین محدودیت ها را از طریق تاثیر بر عملکرد، رشد و بهره وری گیاه می گذارند. تغییرات آب و هوا و سوء مدیریت کشاورزی) مانند استفاده بیش از حد از کودهای شیمیایی و آفت کش ها (تنش های غیرزیستی، را افزایش داده که بر بهره وری محصول تاثیر می گذارد و در نتیجه باعث تخریب اکوسیستم کشاورزی می شود. تحقیق در مورد ابزارهای پایدار برای افزایش تولید گیاهی، به ویژه در غلات، برای پاسخ به این چالش مورد نیاز است. با این حال، مدیریت سهم بسیار مهمی را دارد. استفاده از محرک های زیستی در غلات سبب تحمل در برابر تنش های غیرزیستی متعدد از جمله تنش خشکی می گردد. محرک های زیستی مانند قارچ میکوریزا آربوسکولار (AMF)، ریزوباکتری های محرک رشد گیاه (PGPR)، گونه های تریکودرما، اندوفیت ها و عصاره های جلبک دریایی (SWE) برای افزایش تولید غلات و افزایش تحمل آن ها در شرایط تنش خشکی استفاده می شوند. این محرک های زیستی می توانند به افزایش مکانیسم تحمل غلات کمک کنند. این محرک های زیستی مواد مغذی معدنی ضروری را برای غلات فراهم می کنند و تناسب رشدی در اندام های گیاهی و بهره وری را در شرایط تنش خشکی افزایش می دهند. این محرک های زیستی به طور بالقوه می توانند باعث سازگاری گیاهان برای جلوگیری از اثرات نامطلوب تنش خشکی با تحریک سیستم دفاعی آنتی اکسیدانی و فعالیت فتوسنتزی گردند. بنابراین، تحقیقات بیشتری با تمرکز بر کیفیت محصول غلات با واسطه محرک زیستی و ارتقای بهره وری مورد نیاز است. در این مقاله سعی شده است مقالات مرتبط با AMF، PGPR، Trichoderma spp. ، اندوفیت ها و SWE، اثرات آن ها بر مراحل رشد و عملکرد غلات، کاربردها و مزایای آن ها و مکانیسم های بالقوه بکار گرفته شده برای بهبود تحمل آن ها تحت تنش خشکی را ارائه کنیم.