بررسی تحلیلی اصول آموزش یادگیرنده محور در مدارس

سیر تاریخی جریان آموزش حکایت از آن دارد با رشد روانشناسی شناختی تاکید بر فعالیت۵ یادگیرنده بیشتر مورد توجه قرار گرفته است و رویکردهایی به وجود آمدند که برنامه درسی یادگیرنده- محور را مورد تاکید خود قرار دادند. با این شرایط، توجه به یادگیرنده به عنوان محور یادگیری در آموزش و پرورش همواره از دغدغه های اساسی و محل بحث صاحب نظران و مربیان این حوزه بوده و در هر دوره نقش آن در برنامه های درسی از شدت و ضعف برخوردار بوده است. به طور کلی هدف از طرح برنامه درسی یادگیرنده به عنوان محور یادگیری و منبع الگوهای برنامه درسی، اتصال آموزش مدرسه ای به علایق و سلایق یادگیرندگان بوده است. آنچه که از سیر تحول تاریخی الگوی یادگیرنده محور در منابع و آثار مرتبط مشخص است، زمینه پیدایش و شکل گیری رسمی الگوی برنامه درسی یادگیرنده محور به اوایل قرن بیستم مربوط می شود .در شروع این قرن، تعدادی از مربیان تعلیم و تربیت به طراحان آموزشی که بر موضوع درسی تاکید داشتند، واکنش نشان دادند و به این اصل که دانش آموزان باید در محور برنامه های درسی قرار گیرند، تاکید کردند و از طرح های دفاع می کردند که به طرح های یادگیرنده محور شهرت یافتند. در این بین، تابا اعتقاد دارد که دلیل منطقی طرح یادگیرنده محور آن است که محور برنامه درسی آن بر مبنای علایق و نیازهای فراگیر طراحی و تنظیم می گردد. اکودکان باید در بافت محیط خود آموزش ببینند و از نیاز و علایق آنها در طرح برنامه درسی استفاده شود وی همچنین معتقد بود هدف تعلیم و تربیت، پرورش خوبی های ذاتی کودکان است واینکه یادگیری باید حاصل تجاربی مستقیم با طبیعت و داشتن تجربه های حسی با اشیاء عینی باشد ژان پیاژه هم که یکی از بزرگترین و تاثیرگذارترین چهره های آموزشی و روانشناسی کودک درتاریخ است، به نقش رشد و تکامل انسان در یادگیری و توجه به یادگیرنده در فرایند آموزشی توجه کرد، وی اعتقاد داشت که معلم باید فضایی حمایت کننده و تسهیل کننده برای انجام فعالیت های آزادانه یادگیرندگان فراهم کند و در فعایت های یادگیری به بهترین شکل برای فراگیران ایفای نقش کند