نقش سیاست های کاربری زمین بر بازآفرینی بافت های فرسوده محله ای با رویکرد توسعه پایدار شهری (پژوهش موردی: منطقه ۱۲ شهر تهران)

کاربری و توسعه زمین نقش اساسی در ساخت جوامع آینده پایدار دارد. بر این اساس حکومت های محلی با به کارگیری مجموعه ای از ابزارهای سیاست کاربری زمین در راستای پیشبرد اهداف سیاستی انتخابی خود می-توانند زمینه بازآفرینی پایدار را در بافت های ناکارآمد و فرسوده شهری فراهم کنند. در این راستا پژوهش حاضر با هدف نقش سیاست های کاربری زمین بر بازآفرینی بافت های فرسوده محله ای با رویکرد توسعه پایدار شهری تدوین شده است. نوع پژوهش توصیفی- تحلیلی از نوع همبستگی و از شاخه تحلیل محسوب می شود. روش تحقیق از جهت نوع استراتژی طرح تحقیق، پس رویدادی است. جامعه آماری جمعیت ساکن منطقه ۱۲ شهر تهران (۲۴۱۴۷۵ نفر) بر اساس آمار سال ۱۳۹۵ است و حجم نمونه در سطح ۹۵ درصد اطمینان با فرمول کوکران برابر با ۴۰۰ نفر مشخص شد. متغیرهای پژوهش شامل سیاست های کاربری زمین به عنوان متغیر مستقل و بازآفرینی بافت های فرسوده محله ای به عنوان متغیر وابسته تعریف عملیاتی شده است. برای تجزیه وتحلیل داده های پژوهش در بخش توصیفی (شاخص های تمایل به مرکز مانند میانگین و توضیح های فراوانی مطلق و نسبی و شاخص های پراکندگی چون انحراف معیار و ضریب پراکندگی) استفاده شده است. برای تحلیل آزمون مدل نظری از نرم افزار مدل سازی معادلات ساختاری AMOS۲۶ استفاده گردیده است. نتایج نشان داد که وضعیت میانگین متغیر سیاست های کاربری زمین و بافت های فرسوده محله ای در منطقه ۱۲ شهر تهران در بین دامنه ۵۱/۲ تا ۵/۳ یعنی نیمه پایدار قرار دارند. نتایج پژوهش در بخش مدل سازی معادلات ساختار بیانگر این است که تاثیر سیاست های کاربری های زمین بر بازآفرینی بافت های فرسوده محله ای در منطقه ۱۲ شهر تهران با ضریب مسیر (۰۷۱/۰) و ضریب معناداری (۳۰۳/۳) و سطح معناداری (۰۰۰/۰ ) تائید می گردد و بنابراین این تاثیرگذاری مستقیم و معنادار است.