دستور موقت در امور شهرداری

دستور موقت که از آن به دادرسی فوری نیز تعبیر شده، نوعی از رسیدگی است که سرعت، عدم ورود در ماهیت دعوا و حذف تشریفات، موضوع اصلی آن محسوب می شود ودر مواردی که لازم است قبل از مراحل دادرسی اقدامی فوری انجام شود دستور موقت قابل صدور است. هدف این تحقیق بررسی دستور موقت در دیوان عدالت اداری است روش این تحقیق کتابخانه ای است وبا استفاده از منابع حقوقی، قوانین وتحقیقات انجام شده، فرایند پژوهش انجام می شود با توجه به بررسی های انجام شده قانون تشکیلات و آیین دادرسی دیوان عدالت اداری، هیچ ماده ای را به تعریف دستور موقت به عنوان یک قرار اختصاص نداده و فقط صدور آن را در مادتین ۳۴ و ۳۵ تجویز کرده است دستور موقت در دیوان عدالت اداری نوعی «قرار» تلقی می شود که قبل از رسیدگی ماهوی به اصل شکایت و جهت جلوگیری از ورود خسارت به شاکی، از سوی شعبه صادر می شود. با وجود این، و علیرغم مقررات آیین دادرسی مدنی، این تصمیم قابل اعتراض نیست و تجویز یا رد آن منحصرا منوط به تشخیص شعبه رسیدگی کننده به اصل دعوا است.بخشی از دستور موقت های صادره در دیوان عدالت اداری مربوط به پرونده های شهرداری است که بیشتر پرونده ها، اعتراض به کمیسیون های شهرداری از جمله کمیسیون ماده ۱۰۰ است. در این موارد دیوان عدالت اداری می تواند بنا به تقاضای شاکی، دستور موقت برای جلوگیری از تخریب یا قلع وقمع نماید.