بررسی اختلال فاگوسیتوز سلولهای پلی مورفونوکلئر در بیماران دیابتیک مبتلا به پریودنتیت

مقدمه : دیابت یکی از شایع ترین بیماریهای اختلال متابولیک است و افزایش گلوکز خون باعث اختلال در کار سلولهای نوتروفیل می گردد. شیوع و شدت بیماریهای پریودنتال نیز در بیماران دیابتی بیش از بیماران غیر دیابتی گزاش شده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین دیابت، اختلال در فانکشن سلولهای پلی مورفونکلئر و تخریب انساج پریودنتال، پی ریزی گردید. مواد و روش ها : مطالعه حاضر از نوع موردی شاهدی بوده و در این مطالعه تعداد ۵۳ نفر که ۲۲ نفر مبتلا به دیابت IDDM ، ۲۱ نفر مبتلا به دیابت نوع NIDDM و ۱۰ نفر نیز از افراد سالم بودند، شرکت داده شدند. بیماران مبتلا از مرکز دیابت و به تعداد مساوی از نظر جنس معرفی شدند. مدت ابتلاء به بیماری حداقل ۴ سال بوده است. فاکتورهای مورد مطالعه در این افراد عبارت بودند از فاگوسیتوز نوتروفیلها با استفاده از تست NBT، قند خون، پلاک اندکس، اندازه گیری عمق پاکت، اندکس خونریزی، تحلیل استخوان با استفاده از رادیوگرافی OPG. با استفاده از آزمونهای آماری آنالیز واریانس یکطرفه، چند متغیره و همچنین تست Tukeyیافته ها تجزیه و تحلیل گردید و از روش ضریب همبستگی پیرسون جهت تعیین ارتباط پارامتر های پریودونتال با کنترل دیابتیک و طول مدت دیابت استفاده شد. یافته ها : از لحاظ قند خون هر دو دسته بیماران دیابتی دارای FBS بالاتری نسبت به گروه شاهد بودند و این تفاوت معنی دار بود (۰۰۱/۰ P<).  شاخص پلاک در گروه NIDDM نسبت به گروه کنترل بالاتر بوده و این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار بود. بین بیماران NIDDM و گروه کنترل اختلاف معنی دار وجود داشت (۰۰۲/۰ P=). تخریب استخوان گروه NIDDM نسبت به گروه شاهد و IDDM بیشتر بود که از لحاظ آماری معنی دار بود. فانکشن نوتروفیل ها در گروه IDDM نسبت به گروه NIDDM و گروه کنترل به طور معنی داری ناقص تر بود (۰۱۱/۰ P=). نتیجه گیری: با نتایج بدست آمده از این تحقیقات می توان ادعا نمود که در بیماران دیابتیک، بیماریهای پریودنتال با گذشت سن و با توجه به وجود شرایط مناسب برای باکتریهای موجود در پلاک باکتریال، از شدت بیشتری برخوردار هستند. در صورتی که بتوانیم در این بیماران میزان قند خون و پلاک باکتریال را تحت کنترل در آوریم می توانیم از پیشرفت بیماریهای پریودنتال جلوگیری کنیم.