ارزیابی زیست فعالی داربست کامپوزیتی نانوبیوگلاس پوشش داده شده با پلی هیدروکسی بوتیرات جهت مهندسی بافت استخوان

توسعه داربست های کامپوزیتی به علت ترکیب شدن خواص مفید دو یا چند ماده در راستای رسیدن به نیازهای مکانیکی و فیزیولوژیکی بافت میزبان روز افزون می باشد. در این تحقیق ابتدا پودر نانوبیوگلاس (nBioglass) با اندازه دانه بین ۶۵-۵۵ نانومتر تهیه و سپس داربست متخلخل سرامیکی بیوگلاس با درصدهای وزنی ۳۰ و ۴۰ ، ۵۰ به روش تکرار پذیری غوطه وری اسفنج پلی یورتان تهیه شد. جهت بهبود استحکام مکانیکی، داربست ها توسط ۶% درصدوزنی- پلیمر پلی هیدروکسی بوتیرات (P۳HB) در مدت زمان ۳۰ ثانیه و ۱ دقیقه پوشش دهی شدند. جهت مطالعات فازی و عنصری، ریخت شناسی، اندازه ذرات و تعیین گروه عاملی به ترتیب از دستگاه های مشخصه یابی XRD، XRF ،SEM ، FE-SEM و FT-IR استفاده شد. سپس جهت ارزیابی زیست فعالی داربست بهینه با ۳۰ درصد وزنی بیوگلاس و ۶ درصد وزنی P۳HB انتخاب گردید. جهت زیست فعالی از محلول شبیه سازی بدن (SBF) استفاده شد که داربست ها به مدت ۴ هفته در این محلول در درجه حرارت ۳۷ درجه سانتی گراد در انکوباتور نگهداری شد. آزمون های XRD , SEM و AAS نشان دهنده تشکیل هیدروکسی آپاتیت بر روی سطح داربست زیست فعال می باشد. در نتیجه، مناسب ترین داربست، داربستی با ۳۰ درصد وزنی بیوگلاس و ۶ درصد وزنی P۳HB و درصد تخلخل بین %۸۷- ۷۵ می باشد که می تواند در مهندسی بافت استخوان کاربرد داشته باشد.