طراحی یک مدل حمل و نقل در حوزه ی بحران: مدل سازی و حل ابتکاری

بحران­ های طبیعی (مانند زلزله، سیل، طوفان) به­ دلیل ماهیت غیرمترقبه بودنشان، خسارات سنگین و جبران­ ناپذیری را به ملت­ها وارد می­ کنند. با بروز شرایط بحرانی و در نتیجه کاهش توانمندی­ ها به­ دلیل آسیب دیدگی زیرساخت ها، تقاضا برای کالاها و خدمات لجستیکی افزایش می یابد. فرآیندهایی که در هنگام امدادرسانی پس از وقوع یک بحران به انجام می­ رساند، لازم است به­ نحوی برنامه­ ریزی شوند تا در کوتاه­ ترین زمان ممکن پاسخ­گوی نیاز آسیب­دیدگان باشند. در این بین نحوه­ی توزیع کالاها و خدمات امدادی از جایگاه ویژه­ ای برخوردار است. مدل معرفی شده در این مقاله به ارائه­ی سیاستی جدید و کاربردی برای توزیع کالاهای مورد نیاز آسیب­دیدگان با شروع از چند انبار مرکزی می­ پردازد. از آنجایی که در عمل امکان امدادرسانی مستقیم، به تک­تک آسیب­ دیدگان وجود ندارد؛ در این مسئله، فرض کاربردی و جدیدی را به­ منظور تسریع در امدادرسانی در نظر گرفتیم که به دو طریق تقاضای نقاط تامین می­ شود: یا نقاط تقاضا مستقیما توسط وسایل نقلیه ملاقات می­ شوند یا توسط نقاط ملاقات شده، پوشش داده می­ شوند. هدف نهایی در این مسئله حداقل­سازی زمان امدادرسانی (مجموع زمان­ های سفر وسیله­ ی نقلیه و زمان طی مسیر آسیب­دیدگان به­ طور پیاده تا نقاط ملاقات شده) است. مدل ارائه شده بر روی مجموعه­ ای از داده­ های تولید شده مورد بررسی قرار گرفته است. به­ علت محدودیت روش دقیق در پاسخ­دهی در زمان معقول با کیفیت مناسب، روشی ابتکاری ارائه شده است که به حل مسئله در زمانی بسیار کوتاه و با کیفیتی خوب پرداخته است.