پژوهشی در تقیه با رویکردی بر نظریات امام خمینی(قدس سره)

تقیه در لغت به معنای محفوظ نگاه داشتن شیء است از آنچه به او ضرر و آسیب برساند و در اصطلاح به معنای مخفی نگاه داشتن حق و پنهان نمودن آن از مخالفین است با انجام عملی که مطابق رای و نظر آن ها باشد. تقیه حکمی ثانوی است که به جهت شرائط خاصی مشروعیت پیدا می کند و انجام عمل بر طبق آن مجزی است یعنی پس از برطرف شدن محیط تقیه نیازی به اعاده یا قضای عبادتی که بر طبق تقیه انجام شده است نیست. اگر کسی در محیط تقیه عمل را مطابق مذهب حق انجام دهد اگر چه از حیث تکلیفی معصیت کرده است لکن عمل او صحیح می باشد. عدم مندوحه و نداشتن راه فرار در مشروعیت و صحت عمل تقیه ای معتبر نیست در نتیجه اگر مکلف راه فرار از عمل تقیه ای داشته باشد لازم نیست از محیط تقیه خارج شود و عمل را مطابق مذهب حق انجام دهد.