بهبود مسیر های پیاده محور در سطح کلان شهرها بارویکرد پایداری اجتماعی

مقاله حاضر به روش توصیفی- کتابخانه ای است، که با توجه به نظرات اندیشمندان این عرصه به رشته تحریر در آمده است. هدف این مطالعه بررسی ایجاد سامانه پیاده مداری در سطح شهر انجام گرفته است. محتوای لازم برای نگارش این مطالعه از طریق جستجو در پایگاه های اطلاعاتی scholar G ،SID و موتور جستجوی گوگل بدست آمده است. نتایج بدست آمده نشان می دهد: امروزه گسترش فیزیکی شهرها سبب وابستگی بیش از حد شهروندان به وسایل نقلیه شخصی و عمومی برای جابه جایی در سطح شهر به منظور برطرف کردن نیازمندی های خود شده است. این مساله در شهرهای بزرگ تر قطعا بیشتر نیاز است. چنین روندی علاوه بر ایجاد مشکلات زیست محیطی ، افزایش هزینه های مدیریت شهری و افزایش مصرف سوخت های فسیلی، تاثیراتی منفی نیز بر کیفیت زندگی شهروندان خواهد گذاشته است. با ادامه یافتن روند موجود یعنی توجه بیش از حد به نیازهای حرکت وسایل نقلیه و عدم ساماندهی و برنامه ریزی برای حرکت پیاده، به تدریج باعث حذف افراد پیاده از شهر فراهم می شود. عدم حضور پیاده در فضاهای محله ای و کاهش قابلیت پیاده مداری محلات، کاهش امنیت، ایمنی و روابط اجتماعی، مشکلات زیست محیطی نظیر آلودگی هوا و صوتی، سلامت عمومی،از بین رفتن فضاهای محله ای و عدم حس تعلق و فرسودگی تدریجی در پی خواهد داشت. بنابراین تا زمانی که شهرها به دلیل ارتقا کیفیت زیست محیطی در جهت کاهش سوخت فسیلی، بهبود سلامت جسمی و روانی انسان، افزایش روابط متقابل اجتماعی میان شهروندان، بهبود کیفیت اجتماعی و فرهنگی زندگی در شهر و کمک به انسانی کردن محیط های شهری به جای عبور و مرور بیش از حد وسایل نقلیه به حرکت عابر پیاده وابسته است، سامانه رویکرد پیاده مداری باعث هدف فراهم نمودن شرایط مناسب جهت ترغیب مردم به پیاده روی و کاهش حمل و نقل موتوری، موثر است و نیازبه یک برنامه ریزی منسجم دارد و اینکه تمدن یک شهر به عبور و مرور آن شهر بستگی دارد.همچنین باعث زیبایی معماری ظاهری در سطح شهر می گردد.