بررسی و نقش مولفه های پایداری بر اساس معماری خانه های بومی در اقلیم گرم و خشک،جهت طراحی خانه سبز معاصر

گسترش شهرها،افزایش جمعیت و کمبود سوخت های فسیلی ،افزایش گازهای گلخانه ای و آلودگی های زیست محیطی سبب شد تا بشر دست به تغیرات اصلاح طلبانه ای نسبت به مدرنیسم و ایجاد رابطه ای ماندگار بین انسان و محیط زیست به جهت تامین نیازهای کنونی بشر بدون به خطر انداختن نیازهای نسل آینده زند که از آن با عنوان توسعه پایدار یاد می شود و در پی این تغیرات مبحثی در معماری را پدید آورد به نام معماری پایدار.در این نوع معماری که وجه اشتراک بسیاری با معماری ایرانی در گذشته دارد ساختمان نه تنها با شرایط اقلیمی منطقه خود را تطبیق می دهد، بلکه ارتباط متقابلی با آن برقرارنموده است.با گذشت زمان معماری بومی که متناسب با طبیعت و اقلیم هر منطقه بوده به فراموشی سپرده شده است.بنابراین میتوان با شناخت و بررسی عناصر پایداری در معماری بومی و ویژگیهای همساز با اقلیم هر منطقه ،سبب بهبود معماری بناهای امروزی شد و معماران را ملزم به رعایت اصول طراحی بر اساس اقلیم هر منطقه نمود.از این رو پژوهش حاضر در نظر دارد تا با بررسی نمونه های موردی و ویژگی های معماری ستنی بومی ایران در اقلیم گرم و خشک به نکات قابل توجهی در طراحی دست یابد.در این مقاله که مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رویکردی توصیفی -تحلیلی دارد سعی شده است که با انگیزشی بر معماری پایدار ،اصول و اهداف آن به بازنگری اصول پایداری در معماری سنتی ایران پرداخته شود و با بررسی نمونه های موردی(خانه بروجردی ها و طباطبایی ها) به طراحی یک ویلای مسکونی با انطباق بر اصول معماری پایدار و معماری بومی دست یافت.