انگاره سرو در خیال ایرانی

پیوند بین انسان و گیاه و همسان­ انگاری آدمی و درخت از دیرینه ترین تصورات و باورها در میان اقوام و ملتها بوده است. درخت از منظر آدمی همواره از موقعیتی قدسی و ساحتی مینوی برخوردار بوده و در بینش اساطیری ملتها تجلی های مختلف و گوناگون داشته است. در این مقاله ضمن برشمردن جایگاه این عنصر قدسیانه در فرهنگهای مختلف، مشخصا اهمیت جایگاه اساطیری درخت سرو در باور ایرانیان از دوران باستان تا دوره اسلامی مشخص و با پی‎گیری جلوه های اسطورهای آن در آیینهای مربوط به مرگ، تلاش میشود تا با مطالعه وجوه مشترک میان این مناسک، کاربرد این انگاره در آیین های زادمرد بررسی شود.